Lieve lezers,

Vorige zondag gingen we wandelen met La Verna. Het was heerlijk om te midden van een periode met veel regen te genieten van de zon, en de frisse lucht op te snuiven. Frisse lucht, in deze coronatijd, meer dan ooit nodig én veilig. Ook het glaasje achteraf nuttigden we buiten, goed ingepakt met muts en sjaal. We kozen voor een plekje buiten, want in ons gezelschap bevonden zich zowel gevaccineerden als niet-gevaccineerden.

Kijken door je eigen bril, je plaats kunnen en mogen innemen, is eigen aan deze tijd, We moeten met z’n allen niet meer hetzelfde denken. We hoeven ons niet meer neer te leggen met wat boven onze hoofden, van hogerhand of door ‘deskundigen’ wordt beslist, als dit niet strookt met onze eigen innerlijke overtuiging of met wat ons lichaam ons aangeeft.

Het kan zijn dat deze zinnen de haren van velen doen rijzen. Zeker met betrekking tot corona is er een heftige discussie aan de gang. Je eigen pad volgen, je eigen overtuiging ernstig nemen, leidt dit niet tot chaos? Is het niet egoïstisch en asociaal om naar je eigen waarheid te leven?  

Meer lezen

Op belangrijke momenten van verandering, zoals bij het loslaten van het La Verna-huis, is het goed om terug te gaan naar de bron, naar het ontstaan van La Verna.

Inspiratie

Het verhaal van La Verna is ontstaan vanuit een geraakt zijn. Ik was in de jaren ’90, begin 2000, ‘thuisgekomen’ in De Harp, een Franciscaans Centrum voor levensverdieping in Izegem. Het thuiskomen betekende dat de horizontale lijn, mijn verbinding met mensen (mijn psychologisch zijn), en de verticale lijn, mijn verbinding met iets dat groter is dan ikzelf, of ik kan ook zeggen, met de oorsprong en de bestemming van het leven (mijn religieus of spiritueel zijn), samen kwamen.

Dit samenkomen had te maken met de manier waarop de Franciscaanse spiritualiteit op die plaats beleefd werd. Het was een centrum waar vele mensen thuiskwamen. Er leefde een samenzijn dat baadde in onvoorwaardelijke liefde, uitgedrukt in eenvoud, gastvrijheid en respect voor ieders zijn. Natuurlijk waren daar ook menselijke misverstanden en moeilijkheden, maar de grondinspiratie bleef voelbaar.

Meer lezen

Beste vrienden van La Verna,

Het was een bewogen zomer. Zowel binnen in mij als buiten mij.
Enkele van mijn kinderen gingen door emotionele processen. Als moeder ben ik getuige. En meer dan dat: het raakt tot in mijn vezels.
Ik denk dat veel ouders zich daarin herkennen. Je kinderen blijven je kinderen een heel leven lang.
Ik moet denken aan Kalil Gibran, wiens tekst ‘je kinderen zijn je kinderen niet’ we lang geleden voorlazen op het doopfeest van ons tweede kind. Met de keuze voor deze tekst verwoordden we het verlangen om onze kinderen niet op te voeden naar ‘onze wensen’ maar ze de ruimte te geven om op hun eigen vleugels te vliegen.

uit: “De Profeet” van Kahlil Gibran

En een vrouw die een zuigeling tegen haar borst hield, zei: ‘Spreek tot ons over kinderen’.
En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.

Meer lezen

Beste vrienden van La Verna,

Zoals de meesten onder jullie via de nieuwsbrieven vernamen, gaan we het huis van La Verna loslaten. Hoe blij we ook waren met het huis, en hoezeer we er ook van houden, nu is de tijd daar om het los te laten.
Corona zorgde voor een financieel verlies: een huis huren zonder dat er activiteiten konden in doorgaan, is een aderlating. Toch is dit niet de enige reden. Er is ook het gegeven dat het huis als ontmoetingsplaats niet veel mensen aantrok. Het waren eerder de workshops die de mensen samenbrachten. Die kunnen, net als vroeger, ook op andere plaatsen doorgaan.
Er is ook het gegeven dat de hele werking moet gecoördineerd worden, en dat dit ook veel energie vraagt.
Nu corona ons heeft bezocht en ik tegelijk ouder word, merk ik dat mijn prioriteiten verschuiven. Ik verlang naar meer ruimte om te verstillen en om te mogen verdwalen in het leven, en niet langer gefocust van punt A naar punt B te gaan. 

Meer lezen

Lieve lezer,

Op het moment dat ik dit voorwoord schrijf, is de toekomst nog steeds onduidelijk. Nu er volop gevaccineerd wordt, is er perspectief. Tegelijk blijft de bedreiging en de grilligheid van corona, met haar vele varianten, ons in de ban houden.

Het blijft mij verwonderen hoeveel aandacht en energie naar deze pandemie en vooral naar de beheersing ervan blijft gaan. In elk journaal of duidingsprogramma blijft het een belangrijk item. Ook in de gesprekken tussen de mensen. Iedereen is ermee bezig. Terwijl er in de wereld zoveel gebeurt dat nauwelijks aandacht krijgt.

Meer lezen