Lieve lezers,

Deze zomer werd ik 69 jaar. Dit getal heeft iets magisch. Kijk naar de cijfers. Als je ze omdraait heb je hetzelfde getal. De afbeelding van het cijfer doet me ook denken aan het yin-yang-teken. Mannelijk, vrouwelijk, ze horen samen. Het cijfer draagt iets van vervulling in zich… De eindigheid en de oneindigheid ontmoeten elkaar en vloeien in elkaar over. Zo voel ik het.

Meer lezen

Lieve lezers,

Het is Pinkstermaandag wanneer ik dit voorwoord schrijf. Het wordt stilaan zomer. Het is voor het eerst in 23 jaar dat ik geen zomerdagen en geen zomerweek zal geven.
Het wordt dus een andere zomer dan de voorbije jaren. Want hoezeer ik mij ook als een vis in het water voel tijdens zo’n dagen en geven ze een diepe vervulling, toch vragen ze ook veel energie. Van zodra deze dagen gepland worden, begin ik er mij energetisch op af te stemmen.
Ik ben echt benieuwd hoe ik deze zomer, waarin ik over een grotere vrijheid zal beschikken, zal ervaren.

Meer lezen

Beste La Verna vrienden,

Op het moment dat ik dit voorwoord schrijf, op de eerste dag van de lente, woedt de oorlog in Oekraïne in alle hevigheid. Het is erg wat daar gebeurt. En we hebben geen zicht op de toekomst. Het kan nog erger worden. Het is bangelijk.

Het lot van de vele Oekraïners die hun land ontvluchten, maar ook van diegenen die blijven om te strijden, of om hun thuis niet achter te laten, raakt ons. Er komt een stroom van solidariteit met de getroffenen op gang. Hartverwarmend.
Het lot van de vele Russen die strijden is ook zorgwekkend. De vele doden en gewonden doen evenzeer pijn aan hun familie, aan hun volk. En ook het lot van de Russen die tegen de oorlog en het regime zijn en worden aangehouden, raakt ons.
Een oorlog is altijd verliezen. Voor alle partijen.
Zeker een conflict tussen ‘broederlanden’ met zoveel gezamenlijke geschiedenis en cultuur, roept pijn op. 

Meer lezen

Lieve lezers,

Vorige zondag gingen we wandelen met La Verna. Het was heerlijk om te midden van een periode met veel regen te genieten van de zon, en de frisse lucht op te snuiven. Frisse lucht, in deze coronatijd, meer dan ooit nodig én veilig. Ook het glaasje achteraf nuttigden we buiten, goed ingepakt met muts en sjaal. We kozen voor een plekje buiten, want in ons gezelschap bevonden zich zowel gevaccineerden als niet-gevaccineerden.

Kijken door je eigen bril, je plaats kunnen en mogen innemen, is eigen aan deze tijd, We moeten met z’n allen niet meer hetzelfde denken. We hoeven ons niet meer neer te leggen met wat boven onze hoofden, van hogerhand of door ‘deskundigen’ wordt beslist, als dit niet strookt met onze eigen innerlijke overtuiging of met wat ons lichaam ons aangeeft.

Het kan zijn dat deze zinnen de haren van velen doen rijzen. Zeker met betrekking tot corona is er een heftige discussie aan de gang. Je eigen pad volgen, je eigen overtuiging ernstig nemen, leidt dit niet tot chaos? Is het niet egoïstisch en asociaal om naar je eigen waarheid te leven?  

Meer lezen

Op belangrijke momenten van verandering, zoals bij het loslaten van het La Verna-huis, is het goed om terug te gaan naar de bron, naar het ontstaan van La Verna.

Inspiratie

Het verhaal van La Verna is ontstaan vanuit een geraakt zijn. Ik was in de jaren ’90, begin 2000, ‘thuisgekomen’ in De Harp, een Franciscaans Centrum voor levensverdieping in Izegem. Het thuiskomen betekende dat de horizontale lijn, mijn verbinding met mensen (mijn psychologisch zijn), en de verticale lijn, mijn verbinding met iets dat groter is dan ikzelf, of ik kan ook zeggen, met de oorsprong en de bestemming van het leven (mijn religieus of spiritueel zijn), samen kwamen.

Dit samenkomen had te maken met de manier waarop de Franciscaanse spiritualiteit op die plaats beleefd werd. Het was een centrum waar vele mensen thuiskwamen. Er leefde een samenzijn dat baadde in onvoorwaardelijke liefde, uitgedrukt in eenvoud, gastvrijheid en respect voor ieders zijn. Natuurlijk waren daar ook menselijke misverstanden en moeilijkheden, maar de grondinspiratie bleef voelbaar.

Meer lezen

Beste vrienden van La Verna,

Het was een bewogen zomer. Zowel binnen in mij als buiten mij.
Enkele van mijn kinderen gingen door emotionele processen. Als moeder ben ik getuige. En meer dan dat: het raakt tot in mijn vezels.
Ik denk dat veel ouders zich daarin herkennen. Je kinderen blijven je kinderen een heel leven lang.
Ik moet denken aan Kalil Gibran, wiens tekst ‘je kinderen zijn je kinderen niet’ we lang geleden voorlazen op het doopfeest van ons tweede kind. Met de keuze voor deze tekst verwoordden we het verlangen om onze kinderen niet op te voeden naar ‘onze wensen’ maar ze de ruimte te geven om op hun eigen vleugels te vliegen.

uit: “De Profeet” van Kahlil Gibran

En een vrouw die een zuigeling tegen haar borst hield, zei: ‘Spreek tot ons over kinderen’.
En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.

Meer lezen