‘I’ve got a feeling that I can’t let go…’
Deze woorden in de introsong van de Amerikaanse LAPD detective serie ‘Bosch’ blijven nazinderen in me. Ik heb alle seizoenen bekeken en genoten, ik voel blijdschap en beweging in me.
Deze serie geeft me energie en voeding, ze maakt veel los en ik voel heel veel verschillende emoties die fel stromen.
De bezieling van Bosch in wat hij doet, zijn verbinding met de mensen, zijn kracht niet los te laten maar door te gaan tot de waarheid gevonden is… zodat het slachtoffer erkenning krijgt.
Hoe moeilijk en uitdagend het pad ook is, hij blijft trouw aan zijn authentieke ik en diepe innerlijke gevoel.
De mens staat centraal bij Bosch.
Zijn quote: ‘Everybody counts or nobody counts!’.
In mijn eigen proces, nu meer dan 2.5 jaar in het op zoek zijn naar ‘mijn nieuwe authentieke ik’, brengt deze serie me heel veel bevestiging, inzicht en fijne positieve vibes. Ik ben goed bezig op dat nieuwe pad.
Zo’n bezield personage intrigeert me, het voedt me en herken ik.
Zo ben en was ik wanneer ik werkte in mijn zaak, vanuit mijn ziel, open-eerlijk in verbinding met de ander.
En dat is ‘A feeling that I can’t let go…’ In verbinding…
Een vriendin zei onlangs, we kunnen maar onszelf worden in verbinding met anderen.
En daar ben ik bewust mee aan de slag gegaan. Ik plan uitstappen, activiteiten, wandel- en creatieve momenten met vriendinnen. Het vult en vervult me, het samenzijn brengt me dichter bij mezelf.
De eerlijke gesprekken en ook het luisteren naar elkaar, geven zo’n voedende verbindende energetische golven en stroming.
Zo beleef ik dit ook met Kristin bij het maken van dit tijdschrift, telkens opnieuw. Dank je wel Kristin!
Begin mei ging ik met een vriendin naar Knokke. Kunstgalerijen bezoeken, inspiratie opdoen, nieuwe kunstenaars en kunststijlen ontdekken, maar het was ook beetje een Memory Lane trip voor mij, gezien ik er in de jaren ’80 zeven jaar gewoond heb. Het leek me heel fijn even terug te duiken in die tijd. Nostalgie, een trekje van me 😊, ik wist dat het me deugd zou doen.
De eerste galerij ‘Smets Art’ raakte me het meest. Robby vertelde hoe hij zijn droom, een eigen ‘pop up’ galerij, eindelijk vorm had gegeven en er gewoon voor ging. Keihard werken zei hij, maar wel heel leuk om oude objecten en gevonden items een nieuw kleurrijk leven te geven en die kleur echt in je leven te integreren én in dat van zijn klanten.
Robby’s kunst raakte me, uniek creatief werk waarbij de verbinding er niet enkel is door de vibrerende kleuren en unieke materialen, maar ook echt zijn ziel en energie uitstralen. Top!
We bezochten nog een tiental galerijen die dag. Het vulde mijn ziel, al die verschillende stijlen, vormen en media, ze streelden mijn ogen en kleurenpalet. Afwisselend zachte, harde, lichte of donkere kleuren, blije en droevige werken… Mijn inspiratievat werd gevuld.
Bij het binnenkomen voel ik dadelijk of er een verbinding is met een werk, of er iets is dat mij daarin raakt of blij maakt of mij bij een pijnlijk gevoel brengt… Voelen doet goed!
Doordat we deze bezoeken en gesprekken op één dag deden, was er veel input te verwerken.
Wat me was opgevallen, is dat enkele galerijhouders achter een computerscherm zaten en enkel ‘goeiedag-bonjour’ zeiden maar meer niet. Ze lieten je kijken en rondwandelen…
Dat bracht me echt terug in mijn ‘automotive business’ tijd, mijn zelfstandige werkjaren.
Hoe kan dit toch? Echt geen contact en verbinding zoeken? De bezoeker moet je niet enkel begroeten maar hem echt welkom heten en dat ook laten voelen.
Je moet als bezoeker een positieve vibe krijgen, een emotionele golf van: ‘Oooh, blij dat ik hier binnengestapt ben, echt fijn!’
Hoe mooi de werken ook waren, bij sommige galerijen liepen we zo weer naar buiten.
Er waren natuurlijk ook veel galerijhouders die ons wel dit verbonden gevoel gaven, en praatten over de kunstwerken en hun kunstenaars.
De woorden van ‘A feeling that I can’t let go’… Erkenning en verbinding met de ander is zo belangrijk.
Enkele weken later voelde ik diep in me, een nieuwe beweging. Er zat een besluit in me. Ik had er niet bewust over nagedacht maar opeens was het er gewoon. Mijn buikgevoel sprak tot me.
Immers, mijn droom was een eigen galerij te starten. Ik dacht dat mijn nieuwe leven en ziel dat wilden. En dat alles daardoor goed ging komen en gevuld zou worden. Immers is er iets leuker dan je werken tentoonstellen, ze delen en in verbinding met mensen gaan?
Toch vertelde mijn innerlijk besluit me: ‘Neen, Kathleen jij wil gewoon vrij creatief zijn!’
Diep voelen, kijken naar en in mezelf en dit laten stromen op doek. Om het even welke emotie op dat moment in me leeft.
Het deed me denken aan de energie waarmee deze doeken ‘Rolling Rocks’ en ‘Two birthdays’ enkele jaren geleden in Ennis ontstonden.
Een eigen zaak vraagt veel verantwoordelijkheid en energie. Die moet je erin steken.
Wil ik dit gekende gewicht terug op mijn schouders nemen? Het zou mij toch vreugde brengen om dit in de wereld te zetten?
Neen, het is mijn droom niet zei mijn buik. Ik dacht nochtans van wel.
Raar… ik heb dat 34 jaar gedaan, mijn schouders onder mijn zaak gezet, alle dagen er zijn, je winkel openhouden, je verbinden met je team en klanten, marketing en alles wat er nog bij komt kijken…
Mijn verlangen om vrij creatief te zijn kreeg nog meer bevestiging toen ik het SMAK in Gent met Kim Decatelle bezocht. Een Slow Art bezoek onder haar leiding van de op dat moment lopende Pop Art tentoonstelling.
Voor mij was dit een vinkje op mijn bucketlijstje. Ik voelde me zo gelukkig en op vleugels zwevend. De echte werken van Andy Warhol, Panamarenko, Roy Lichtenstein zien… ik stond er ‘echt bij’ en keek ernaar… A dream come true, dank je Kim!
Tijdens onze rondgang vertelde een jonge dame in de groep over de juwelenopleiding die ze volgt.
En bij mij klikte er: ‘Oh ja, dat spreekt me ook enorm aan. Ik hou van juwelen, heb er veel en wil dit ook misschien wel doen!’
Zou ik dat kunnen? Om dit te ontdekken dien ik er gewoon in te duiken, informatie in te winnen en het op mijn to do lijstje te zetten. Bij deze done. ‘A feeling I that I can’t let go…’
In Oudenaarde bezocht ik de tentoonstelling ‘Antieke Quilts & merklappen’. Creaties van een La Verna vriendin. Heerlijk genoten en verrast. Ik wist niet dat ze quilts maakte, zo zie je maar. Echt prachtige werken.
Ik voelde bij dat bezoek dat quilten echt mijn ding niet is. Geen geduld genoeg ervoor denk ik.
Op Pinksterweekend bezocht ik met dezelfde vriendin de tentoonstelling in Nazareth, ‘Quilts en Textielkunst’. Daar waren niet enkel quilts te zien maar ook creaties ‘Textielkunst’ en deze spraken enorm tot me.
Dit wil ik ook leren en ontdekken! Het sluit helemaal aan bij mezelf. Dus op mijn to do lijstje!
Al deze bezoeken en ervaringen zorgden voor bevestiging, mijn besluit voelt zuiver eerlijk en juist. Vertrouw in je gevoelens en niet teveel in het denken blijven hangen… Je gevoel vertelt je zoveel!
Et voilà, half juni tot begin september ben ik terug in Ennis, Montana. De bergen in met onze quads, ik kijk er naar uit. En tevens heel dicht en in die bergen ga ik creatief zijn en het laten stromen… en luisteren naar mijn gevoelens.
Tijd nemen om te denken zal er zeker ook zijn, maar vooral voelen wat het precies is wat ik wil, wat me vult, waar ik dieper wil in duiken, waar ik intensere verbinding mee wil maken.
Wordt vervolgd 😊
