“De zon was al weg achter het ver gebergte. De vallei met haar rivieren en wijngaards wierd al donker blauw, maar Assisi, dat wit stadje met zijn zwarte cypressenbomen, t’halven den berg, was nog roos verlicht. Het was stil, zoo danig stil alsof er muziek verwacht werd. Op zulke uren gebeuren er dikwijls schoone dingen…”

Dit is de aanhef uit ‘De harp van Sint-Franciscus’ van Felix Timmermans, een van de boeken die aanbevolen werden aan al wie mee op pelgrimsreis naar Assisi zou vertrekken. De sfeer uit dit citaat geeft perfect weer wat gebeurde tussen 1 en 8 april.
Ik kende niemand vooraf, maar 17 boeiende mensen en 3 inspirerende begeleiders werden gaandeweg medepelgrims.
Ook al was de reden om aan deze ervaring deel te nemen voor ieder van ons heel persoonlijk, we hebben het ‘samen onderweg zijn’ met elkaar gedeeld. Op die manier ontstond een hechte verbondenheid tussen alle tochtgenoten. Ik weet dat het uiterst moeilijk is om dit ‘gevoel van verbondenheid’ aan het thuisfront uit te leggen, maar ik wil het toch proberen.

  • Het samen zingen van liederen in de vertrekhal van Zaventem, na het inchecken
  • Het adembenemende gevoel bij het opdoemen van het kleine stadje Assisi.
  • Het in groep nadenken en getuigen over de door Kristin aangereikte vragen over onze eigen kwetsbaarheid, over onze binding met ouders en kinderen, over wat vrouwelijkheid en mannelijkheid in ieder van ons oproept,… wat versterkend en helend werkte.
  • Het samen op ontdekking gaan in en rond Assisi, geïnspireerd door het leven van Franciscus en Clara, was hartverwarmend.
  • De vaak Babylonische spraakverwarring over glutenvrije en vegetarische maaltijden, omdat niemand van ons Italiaans sprak, deed niets af aan de goede ontvangst en de gezonde voeding, noch aan de sprankelende gesprekken in de Casa di Accoglienza.
  • Toch zijn het de intense openingsmomenten op het kleine pleintje die ik blijvend zal koesteren. Dat een lied, een sacrale dans, een klankschaal, een begeesterende en inspirerende dagintentie, ontroerend kunnen zijn en een dagelijkse uitnodiging werden om te durven nadenken over mijn reeds afgelegde weg en over wat nog komen gaat, had ik niet kunnen vermoeden.
  • Tijdens voettochten ten slotte -soms intens en behoorlijk lang en stijgend, maar in zo een prachtige omgeving-, liepen we vaak in stilte. De kracht die uitgaat van deze stiltemomenten was uitermate verrassend. Elke vogel, elke bloem, elke salamander werden opgemerkt. In de primavera tussen de olijfgaarden op de camino tussen Assisi en Rome, op weg naar de Monte Subasio, kwam een besef van grote dankbaarheid voor de natuur en voor de gekregen kans om deze spirituele weg naar binnen te durven en te mogen maken.

Al deze ervaringen koester ik nog elke dag. Bedankt aan ieder die mee was, inzonderheid Kristin, Peter en Mireille, om onze bakens en rustoase te zijn in deze pelgrimage.
Marleen Heymans

Weg van Assisi
Op reis gaan met een groep van la Verna, was voor mij een stap in het onbekende. Maar de lokroep van Assisi en Franciscus was te groot om er niet aan te weerstaan. Dus ik sprong!
En wat een ervaring! Vooreerst de kennismaking met de vele krachtige plekken in Assisi en omgeving, waar mensen na 800 jaar nog steeds komen om zich te bezinnen en er geestkracht zoeken om mee te nemen naar het dagelijkse leven.
De lentefrisse natuur rond Assisi was er op zijn mooist en de stiltewandelingen in die natuur zo heilzaam. Ze wekten het vertrouwen dat uit het oude en het koude steeds weer nieuw leven ontstaat. Wandelen in stilte gaf me de gelegenheid om al mijn poriën open te zetten en te proeven van al dat moois. Tijdens de bezoeken en de wandelingen gaf Kristin ons de verhalen mee over het leven van Franciscus en Clara. En van daaruit kregen we stof mee tot nadenken, om wat hen ‘bezielde’ op ons eigen levensverhaal te leggen.
Wat voor mij ook een geweldige indruk maakte was de unieke, hartelijke sfeer onder de reisgenoten, de openheid, de zorg voor elkaar. Ieder werd gerespecteerd in zijn eigenheid. Voor mij waren de ochtenden op het zonovergoten pleintje, waar we dag startten met het delen van elkaars vreugdes en bekommernissen, met zingen en dansen, de momenten die mij het dierbaarst zijn. Daar heb ik iets ervaren dat me nog steeds vervult met warmte en wat ik meeneem in het leven van elke dag.
Tonia Noterman

assisi-impressie

Graag wil ik enkele momenten van onze reis naar Assisi belichten maar is niet zo gemakkelijk. Er waren er zoveel…
Elk begin en einde van de dag ervaarde ik als een topmoment: het vormen van de kring, de kaars en de klankschaal in het midden, de sacrale dans en het zingen. De verbondenheid die er dan ontstaat is bijzonder. Mensen die elkaar, meestal, nog nooit ontmoet hadden, durfden zich kwetsbaar opstellen. Het is zo mooi en wonderlijk wat daardoor kan ontstaan.
Ik ben voor mezelf tot de vaststelling gekomen dat ik, buiten die momenten van verbondenheid moeite heb om een ‘groepsmens’ te zijn. In het begin probeerde ik dat te forceren, wat natuurlijk een vorm van ontkennen is. Tijdens deze reis heb ik geleerd om dit van mezelf te aanvaarden. En om dit afgescheiden, bevochten stukje van mezelf, in liefde te omarmen en het zijn rechtmatig plekje te laten innemen. Dit voelt heel goed.
Er was zo’n grote verscheidenheid in de energie op de plaatsen die we bezochten. Het was een feest voor mijn zieltje! En ik heb nooit eerder zo’n zuivere, directe connectie met mijn Zelf ervaren. Tijdens de momenten van reflectie kwamen er zo’n heldere antwoorden naar boven die beslist van iets Groters kwamen. Het is zo fijn te weten dat mijn beste Maatje zich binnenin mij bevindt en op die manier altijd beschikbaar is.
Na de rustpauze ‘s middags op de wandeltocht naar Spello, toen iedereen zich klaarmaakte om verder te trekken weerklonk plots heerlijke muziek! We vormden een kring en knielden neer, met een hand op de grond en de andere hand op het hart ‘Holy ground’. En op dat eigenste moment voelde ik zo’n innige, tedere verbondenheid met Moeder Aarde dat mijn ogen zich met tranen vulden. En het moment en de plaats voelden zo juist aan. Onvergetelijk!
Ik voel een diepe dankbaarheid voor de begeleiders, om hun inzet voor ons gedurende de reis. Om ons te helpen er een onvergetelijke ervaring van te maken. Een dikke, dikke merci daarvoor.
Maria Snauwaert

De reis lijkt al even geleden maar toch zindert ze gelukkig nog na. Het was een fijne ervaring en best spannend. Want je weet niet wat het wordt en of de groep je zal liggen.
Maar ik koos voor het onbekende. Het was fijn te zien dat we allemaal kwetsbare mensen zijn. Jammer dat dit meestal enkel in beperkte kring en bij zo’n gelegenheden getoond mag worden. Enkel wijzelf kunnen dit natuurlijk veranderen.
Ik leerde veel bij. De time-out bracht me inzichten waarmee ik verder kan. Ik was ook dankbaar voor de rust, letterlijk en figuurlijk die de reis me bracht. De natuur, de stiltewandelingen, de groep,… het hele plaatje eigenlijk, waren super. Ik kan het iedereen aanraden. Mijn volgende pelgrimstocht zit al in mijn hoofd: een stukje van de camino.
Veronique de Meyer

assisie-impressie-2

Het was de zesde keer dat we met een groep naar Assisi trokken. Elk jaar is er die bijzondere ervaring van verbondenheid. Met jezelf, met elkaar, met de natuur, met het Al. Ook dit jaar was het zo. Is het de zachte energie van die streek? Is het de natuur die zo op ons inwerkt dat onze spanningen losgelaten worden? Of is het de groep die zo’n helende werking teweeg brengt? Door het eerlijk delen van zowel de kwetsbaarheid als de vreugde ontstaat een veld van vertrouwen, van ervaren dat je mag zijn wie je bent.
Dit jaar viel mij vooral het ontwaken van de natuur op. Na de lange winter priemde het leven doorheen de dorre takken. We zagen letterlijk de lente gebeuren. En dit wekte ook in mij de levenskracht. Ik voelde mij één met de lente, één met de natuur.
Levenskracht, het is een stroom van energie die ons afstemt op onze ware natuur. Zo merk ik dat deze reis mij tegelijk vitaliteit schenkt als dat ze mij doet vertragen.
Hoe vaker ik in Assisi en omstreken kom, hoe dieper ik begrijp dat het zonnelied, dat lied van Franciscus dat heel de kosmos looft en dankt, hier is ontstaan. Deze reis wekt mijn innerlijke rust, stilte, vreugde, eenvoud, dankbaarheid.
In 2018 gaan we terug, van 5 tot 12 mei. Voor de laatste keer. Hoe mooi ook, voor alles is een tijd.
Kristin Vanschoubroek