Graag wil ik jullie iets vertellen over mijn weg naar en in La Verna tijdens de afgelopen twee jaar.
Het begin van die weg ligt ergens begin 2012. Het leek toen allemaal toeval (dat dacht ik toen). Nu geloof ik dat het zo moest zijn. Ik had in een wachtkamer een folder van La Verna ingekeken en wat ik las, was blijven hangen. De week daarna nam ik de folder mee en ging ook kijken op de website.
Wat een belangrijke waarden! Wat een warme woorden! Het leek me zó juist, zó fijn!
Een ondersteunende gemeenschap voor wie verlangt naar verdieping en verbinding… positieve krachten aanspreken… een hart voor mensen… het diepe weten dat wij met elkaar verbonden zijn…
Aanvankelijk was het mijn bedoeling om de wandelingen mee te doen. Het sprak me sterk aan: je gedachten loslaten en volop genieten van de natuur… ruimte voor natuurbeleving en bij jezelf komen… een stukje van de weg afleggen in stilte… een kans om anderen te ontmoeten…. Omdat praten niet altijd evident is voor mij leek het me fijn om niet te moeten, maar te mógen. In mijn hoofd was ik er klaar voor. De wandelafstand bleek echter een te grote fysieke hinderpaal voor mij. Maar de kiem voor La Verna was gelegd en ik wou dit graag verder laten groeien.
Ook de vieringen trokken me aan, maar dat was nog minder evident voor mij. Ik had het er nogal moeilijk mee om me in een onbekende groep te begeven. Maar wat ik las in de folder deed me zo’n deugd: je vindt er verbondenheid… bewustwording: emotioneel, mentaal en spiritueel… het delen van persoonlijke ervaringen in een groep versterkt je en biedt je een spiegel voor je eigen ziel… er is aandacht voor het innerlijke van de mens, voor de medemens en voor het grote geheel waarin wij leven…
Dit alles leek me zo mooi. Ik had me al zó lang, té lang, alleen gevoeld. Ik was al zó lang, té lang, op zoek naar mezelf. Ik besloot mezelf eens te verbazen en de stap te wagen.
Na die eerste ervaringen scheef ik het volgende neer: ‘De inhoud van de viering is soms een beetje aan mij voorbijgegaan, er waren zoveel indrukken, maar het gevoel dat ik had was overduidelijk: dit ís het gewoon, dit is waar ik al zo lang naar op zoek ben! Ik heb mezelf overtroffen, ik heb een enorme berg beklommen, maar het was zalig om ergens gewoon te mogen ZIJN. Na de viering wou ik de zalige stilte, de kalmte, de intense innerlijke vreugde nog wat behouden. Ik voelde me zo thuis, het voelde goed, het mócht goed voelen. Hoe kon het dat deze mensen mijn eigen gedachten konden verwoorden? Soms zelfs beter dan ik het zelf kan.’
Sinds die eerste keer heb ik geen enkele viering gemist!
Voor al deze mooie belevingen wou ik graag iets teruggeven aan La Verna. Maar wat? Wat zou ik nu kunnen betekenen?
Op het einde van een van de vieringen die volgden, vroeg Kristin of er nog mensen waren die eens aan een viering zouden willen mee werken. Plots dacht ik: dàt is wat ik graag zou willen doen. Ik wist nog niet waarover ik zou kunnen getuigen, hoe ik dat zou doen, en zeker niet of ik het wel zou kunnen. Ik was er zo aan gewend om me onzichtbaar en onhoorbaar te maken. En dan nu daar vooraan gaan staan met al die ogen op mij gericht, met een micro in mijn handen… En toch, het bleef trekken…
Waarover de viering zou gaan, kwam even plots, maar zo vanzelfsprekend. Ons gezin, onze kindjes die niet levensvatbaar waren, hoe ik hen in mijn hart wou verwelkomen en hen wou vieren, dàt wilde ik graag delen.
Het neerschrijven lukte vrij vlot, zeker met de hulp van Kristin. Welke dansen, welke muziek? Na overleg met Cecile en Sylviane werd ook dat deel concreet. En toen ik het boekje in mijn handen kreeg, werd alles helemààl echt! Meteen sloop ook de twijfel binnen: zou ik het wel gezegd krijgen? Ging ik de mensen niet teleurstellen? Was mijn tekst wel goed genoeg? …
In de viering zelf was ik vreemd rustig. Een totaal nieuw gevoel. Ik liet het zijn. Ik voelde me veilig tussen Denise en Kristin en overal waar ik om me heen keek, zag ik vertrouwde gezichten. Ik voelde me gesteund.
Na de viering kwamen de bevestigende en betrokken woorden, de mooie gesprekken. Ik mocht ze allemaal écht ontvangen en kon de warmte ervan in mijn hart voelen. Ik had me geen mooiere, veiligere omgeving kunnen indenken om onze drie engeltjes te laten ‘geboren worden’. Ze waren met zoveel warmte en liefde omringd.
Een paar weken later verscheen de getuigenis die ik had gegeven in het La Verna-tijdschrift. Ik had er nood aan om mijn tekst mee de wereld in te sturen en ging helpen bij het verzenden van de tijdschriften. Er hing een warme sfeer daar bij Pat, fijne babbels, gezellige drukte, en vooral ik kon mijn schrijven, ‘mijn kindje’, op weg sturen…
Toen hoorde ik dat La Verna al een tijdje een andere locatie zocht voor het klaarmaken van de verzending. Dat was misschien iets dat binnen mijn fysieke mogelijkheden lag… Ik dacht erover na en overlegde met mijn gezin. We zagen het zitten. Alles werd geregeld en sindsdien gaat ‘de plakdag’ hier bij ons thuis door. Ik vind het heel fijn om ‘de plakkers’ hier te verwelkomen, de tijdschriften van adressen te voorzien, ’s middags gezellig bij te babbelen bij een kommetje soep en nadien alles af te leveren in de post. Het leukste is de namen van al die mooie, lieve mensen te zien passeren en in gedachte een beetje extra energie via het tijdschrift mee te sturen. Het zijn momenten om te koesteren.
Een tijdje daarna kreeg ik de vraag van Kristin om eens een vergadering van het bestuur mee te maken. Daar moest ik toch eventjes over nadenken want zoiets ligt toch wel een heel eind van mij af. Paperassenwerk, overleggen, organiseren, vergaderen, … het is niet echt mijn ding. Toch probeerde ik het en… ik ben gebleven.
Intussen zijn we al vele vergaderingen verder en maakte ik ook al twee keer de jaarlijkse bestuursdagen mee. Ik mocht ontdekken dat besturen veel meer is dan paperassenwerk. Het is de werking van La Verna mentaal mee dragen, er met een warm hart bij aanwezig zijn en waar het kan praktische hulp bieden. Het lukt, het zit goed. De angst die ik had om over mijn fysieke grenzen te gaan, bleek ongegrond, ik kan in alle vrijheid aangeven wat voor mij haalbaar is.
Een van de praktische taken die ik ook op mij neem, betreft de praktische organisatie van de vieringen. Ik doe om de twee maanden de boodschappen voor de broodmaaltijd en ik zorg dat alles klaarstaat en op tijd wordt aangevuld. Ik vind het fijn dat ik mee kan helpen om dit mogelijk te maken. Maar om mijn grenzen te respecteren en mijn evenwicht te bewaren gun ik het mezelf dat ik om de maand gewoon aanwezig kan zijn en kan genieten van het geheel, zonder praktische beslommeringen.
De vieringen zijn voor mij van onschatbare waarde. Ze zijn een bron van levensnoodzakelijke verbondenheid, spirituele en innerlijke voeding en heling voor mijn hart. En na de viering, bij een kopje soep en een boterhammetje komen de mooiste gesprekken en ontmoetingen tot stand. Heerlijk vind ik dat.
Dit jaar in april, op Pasen, stond ik weer vooraan met een micro in mijn handen. Ik getuigde over mijn innerlijk kind, hoe gekwetst het ooit werd, hoe bang het was, hoe ik het diep in mezelf had weggestopt, … maar ook over de wonderlijk mooie ontmoetingen ermee.
Dit alles is zo mooi, hartverwarmend, onuitwisbaar…
Het doet me verlangen naar de toekomt. Een toekomst met La Verna.
In oktober start ik voor de derde keer in de groep authenticiteit. Tijdens de twee voorbije jaren mocht ik de kracht van verbondenheid in zo’n groep ontdekken. Het was het begin van innig verbonden vriendschappen.
Ook naar onze inspiratiedagen kijk ik heel erg uit. Het thema ligt me heel na aan het hart.
La Verna kwam op mijn pad op een moment dat ik totaal uit balans was… zoekend naar mezelf… naar vervulling… naar Leven…
Als ik tracht uit te drukken wat La Verna voor mij betekent, kom ik weer bij de woorden die ik schreef na mijn kennismaking: ‘La Verna is een plaats waar je kan ZIJN zonder meer. Zonder veel moeten en met veel mogen. La Verna is voor mij tijd voor mijn binnenste, voor zoveel waarvan ik nog maar kort weet dat het bestaat. Het is doodgewoon zijn wie je bent, zonder vooroordelen, zonder verwachtingen. Het is niet beoordeeld en zeker niet veroordeeld worden. Het is niet moeten doen alsof, geen rol moeten spelen.
La Verna is een plaats voor HOOP, een THUIS…!’
Chantal Van Herreweghe
Oktober 2014
Geef een reactie