Anderhalf jaar terug wist ik niet van het bestaan van La Verna af. Ik leerde de beweging kennen in een woelige periode in mijn leven en stelde me open om wat dichter kennis te maken met de vorm en inhoud van de beweging en de mensen die het bezielen.
Ik ben zeer vertrouwd met spiritualiteit al sinds mijn kindertijd. Vanaf mijn vier jaar maakte ik deel uit van een grote christelijke gemeenschap uit de charismatische vernieuwing, die internationaal verspreid is en waarmee ik veel duurzame contacten heb opgebouwd. Daar voelde ik de zin voor het goddelijke en mystieke ontwaken en kreeg ik een christelijke opvoeding mee. Dit gemeenschapsleven nam zoveel ruimte in ons gezin in dat ik bijna niets anders kende, het vulde toen zo goed als heel mijn leven. Naast het schoolgebeuren was er hoofdzakelijk het gezinsengagement in de gemeenschap.
Ik heb er veel geleerd. Alleen beleef je dat als kind helemaal anders dan als volwassene, zeker als je heel gevoelig bent, een spons die alles opneemt en eigenlijk de wereld wil leren kennen en daar maar een heel eenzijdig stukje van te zien krijgt.
Wat ik daar beleefde, was heel dubbel en tegelijkertijd onvervangbaar. Als kind en jong volwassene heb ik veel spirituele leiders en bezielde mensen uit alle continenten van de wereld gezien, gehoord en geobserveerd. Sommigen ervaarde ik als diep inspirerend, anderen leefden volgens mij meer vanuit een soort mentale geloofsovertuiging. Wat ontstaat vanuit voorschriften en principes eerder dan uit een liefdevol hart, leidt algauw tot betweterigheid en starheid.
Ik heb het van heel dichtbij meegemaakt en het is heel diep in mij doorgedrongen. In de stilte van mijn jeugd heb ik er mijn lessen uit geleerd, tot ik dat stadium voorbij was en dringend toe was aan verruiming. Iets heel dieps in mij kon niet ademen en verlangde om zich te bevrijden.
Op mijn zesentwintigste heb ik de gemeenschap verlaten en ben erbuiten gaan zoeken, in de parochie, bij protestanten en orthodoxen. Ik ontmoette andersgelovigen, atheïsten en ook mensen met levensbeschouwingen die losstaan van een of ander godsbeeld en godsbeleving. Dat was verruimend en confronterend tegelijk, uitzuiverend.
Overal kwam ik liefde tegen, overal ook negativiteit en onrecht. Diepmenselijke warmte, liefde en goedheid zijn diep ingebed in elke mens van welke overtuiging dan ook. Evenzo de kleinmenselijkheid en bekrompenheid, hoe spiritueel we ook zijn. Het is allemaal zo universeel, zo eigen aan ons mens-zijn. Een religieuze of spirituele beleving kan je echt helpen om daarmee op pad te gaan, maar het kan je ook vastzetten. En ik merkte bij mezelf dat ik zwaar gebukt liep onder een veel te beklemmende bagage. Er werd van alles van mij verwacht zonder dat ik in mijn diepste kern gezien werd. Ik voelde me ingeblikt en vervreemd van mezelf.
Mij daarvan bevrijdend en zoekend naar ademruimte om toch die hunker naar diepgang en bewustzijn in het leven te kunnen delen met anderen, kwam ik vele jaren later La Verna tegen op mijn pad. In een jaar tijd heb ik hier een schat aan fijne mensen mogen ontmoeten. Ieder brengt zijn eigen sacrale geschiedenis met zich mee. Er is plaats voor ieders anders-zijn. Niets wordt meer, beter of hoger geacht dan het andere. Het is er oordeelvrij, zo ervaar ik het. Iedereen heeft bijgevolg zijn waarheid; de persoonlijke ervaring is een onuitwisbaar gegeven en maakt mensen uniek, maar het maakt ook de eigen waarheid uit. En dat kan en mag er allemaal zijn, het is verrijkend, maar ook een uitdaging om mee om te gaan. Precies dat is het mooiste geschenk op dit moment in mijn leven: er te mogen zijn zoals ik ben zonder oordeel.
La Verna is voor mij intussen een verlengstuk van mezelf geworden. Ik ontdekte hier een omgeving waar ik mezelf kan zijn, waar mijn ziel tot expressie kan komen en waar ik andere ‘zielen’ ontmoet. Daar waar ik op vele andere plaatsen in mijn omgeving mij sterk ingehouden heb te zijn en te tonen wie ik ben, voel ik mij hier juist uitgenodigd om dat te doen.
Het ultieme dat me naar La Verna trekt en niet naar een andere ‘club’ is de spirituele dimensie. De plaats waar ik naartoe geleid word op dit moment in mijn leven, is een brug tussen kerk en wereld, een brug tussen het institutionele en het universele. Mijn spirituele roots liggen immers in de christelijke inspiratie, dat zal ik nooit kunnen noch willen verloochenen. Zoveel mystieke diepgang is daarin nog te her-ontdekken en van onder het puin vandaan te halen. Dat daar plaats voor is binnen La Verna is voor mij cruciaal.
Daarnaast vind ik het een ongelooflijke meerwaarde om via vele mensen met andere levensvisies in contact te komen. Want volgens mij heeft Jezus niet de exclusiviteit op de openbaring van God, het goddelijke, de universele Liefde of hoe je het ook noemen wil. Ik wil op zoek gaan naar universele waarden die ons allen verenigen, en dat is iets dat sterk leeft bij veel mensen die La Verna opzoeken, merk ik.
Het vraagt van mij geen enkele moeite om me toe te wijden aan zo’n omgeving. Ik ben van nature een geëngageerd iemand. Ik ben er liever ten volle dan maar half of ‘en passant’. Dit bracht me tot een spontane doorgroei in La Verna waar ik van bezoeker heel snel naar vrijwilliger en bestuurder evolueerde. Met enthousiasme ben ik bezig met het aansturen van het vrijwilligerswerk. Ik vind het altijd fijn om een handje te helpen links of rechts, op een ‘plakdag’ samen met anderen etiketten te kleven op de te verzenden tijdschriften, een wandeling te begeleiden, muziek te verzorgen in vieringen, de administratie te ondersteunen en actief mee te denken over wat komen kan, op basis van wat er leeft en waarheen de wind waait. Als bestuurslid bouw ik graag mee aan de duurzaamheid en de toekomst van de beweging. Maar bovenal ben ik er gewoon graag bij. NU is het tijd voor mij om in het ZIJN te vertoeven.
Mijn engagement hier ligt wellicht in het verlengde van mijn eerdere ervaringen met gemeenschapsleven. Betrokkenheid, trouw en loyauteit zijn waarden die diep in mij zijn verankerd. Bewustzijn en verdieping in het leven streef ik na. La Verna is hiervoor vandaag de partner op mijn maat. La Verna houdt mij nochtans niet vast, ik La Verna evenmin, en dat is voor mij als een oefening in koorddansen.
De toekomst zal me leren wat het leven met zich meebrengt. Nu wil ik er graag zijn met en voor iedereen die op mijn pad komt, o.a. doorheen dit La Verna-verhaal. Ik ben er dankbaar voor. Dit is mijn manier om er meer te ‘zijn’, betrokken en geëngageerd. Hopelijk nog vele jaren.
Sylviane Dragonetti
Juli 2013
Geef een reactie