Op belangrijke momenten van verandering, zoals bij het loslaten van het La Verna-huis, is het goed om terug te gaan naar de bron, naar het ontstaan van La Verna.

Inspiratie

Het verhaal van La Verna is ontstaan vanuit een geraakt zijn. Ik was in de jaren ’90, begin 2000, ‘thuisgekomen’ in De Harp, een Franciscaans Centrum voor levensverdieping in Izegem. Het thuiskomen betekende dat de horizontale lijn, mijn verbinding met mensen (mijn psychologisch zijn), en de verticale lijn, mijn verbinding met iets dat groter is dan ikzelf, of ik kan ook zeggen, met de oorsprong en de bestemming van het leven (mijn religieus of spiritueel zijn), samen kwamen.

Dit samenkomen had te maken met de manier waarop de Franciscaanse spiritualiteit op die plaats beleefd werd. Het was een centrum waar vele mensen thuiskwamen. Er leefde een samenzijn dat baadde in onvoorwaardelijke liefde, uitgedrukt in eenvoud, gastvrijheid en respect voor ieders zijn. Natuurlijk waren daar ook menselijke misverstanden en moeilijkheden, maar de grondinspiratie bleef voelbaar.

Ik kocht toen een juweeltje dat het samenkomen van deze lijnen symboliseerde. Je kan er een kruisje in zien, of een bloemetje, of een steen omringd met wit goud, …  Voor mij was het de uitdrukking van een doorleefde menselijke ervaring, van een energie die zich manifesteert in je hart.

Het ging om iets paradoxaal: enerzijds gaat om het thuiskomen in de stilte van je hart, op een plek waar geen gedachten zijn en waar emoties tot rust komen, en anderzijds roept dit thuiskomen net je uniciteit op: je gedachten en emoties mogen er ten volle zijn en doorleefd worden.

Het ging om de vereniging van mijn persoon (ego) en mijn ziel. Zo kwam ik thuis in het mystieke hart waar we allemaal mee verbonden zijn. 

Toen De Harp de deuren sloot, eind 2002, voelde ik ‘de roep’ om die inspiratie, om de onvoorwaardelijke liefde die ik daar gevonden had, door te geven. 

La Verna

Ik ging op zoek naar een plek. Een vriend, Marc Claeys, liet weten dat het klooster van de Franciscanen op de Oude Houtlei vrij zou komen. Ik zag er een kans in – De Harp was ook gevestigd in een klooster-  en in februari 2003 trok ik aan de bel. Vele gesprekken met de Franciscanen volgden, vrienden architecten werden er bijgehaald. Haalbaarheidsstudies werden gestart. Ik contacteerde de brandweer om na te gaan aan welke vereisten het gebouw zou moeten voldoen om er een residentieel centrum van te maken. Ik droomde van een centrum waar kwetsbare mensen terecht zouden kunnen. Een bezoek aan het RIZIV volgde. We vergaderden met enkele mensen samen met de econoom van de Franciscanen Vlaanderen. Peter en ik trokken naar Leuven, naar pater Verhelst die toen de overste was. Hij vroeg vanuit welke ‘koepel’ we opereerden. Koepel? Er was geen koepel, er was enkel het geloof, het vertrouwen, het verlangen van het hart…. De droom.

Achteraf gezien was het echt te hoog gegrepen. Maar als je een droom hebt, dan schiet je vaak de pijl heel hoog. En ja, die zakt wel bij het vliegen. We kregen bericht van pater Verhelst dat hij het juk van mijn schouders wou halen. Hij had gelijk. Het zou een veel te zwaar avontuur geweest zijn. En het klooster kreeg een goede bestemming met C.A.W. Artevelde en de kerk met Parnassus, het sociaal restaurant.

Maar een groep was intussen gevormd en we zouden doorgaan, zonder huis. De maatschappelijke zetel werd bij ons thuis geplaatst. Een naam werd gekozen: La Verna, naar ‘de berg der engelen’ in Toscane, de berg van vertrouwen.

Het La Verna-huis

Het verlangen naar een eigen huis bleef. Regelmatig bezochten we een huis dat te huur was. Tijdens bijeenkomsten van het bestuur of de A.V. visualiseerden we de plek.

En na 12 jaar was het huis daar! Het droomhuis op het domein waar we vertrouwd mee waren. We hadden lang moeten wachten, maar het was het wachten waard. De energie was goed, er was een tuin aan, gelegen aan het water, in een prachtig stukje Gent. We voelden een grote dankbaarheid.

He thuis werd ingehuldigd op 24 maart 2016, tijdens het begin van de lente. Iets nieuws kon starten.

Loslaten

Na een lange periode van twijfel, van wikken en wegen, hebben we het besluit genomen het huis, dat ons zo dierbaar was, los te laten.

Het is alsof de geesteskracht van La Verna, die al die jaren gezocht heeft om een materiële plek te krijgen, en ze uiteindelijk verworven heeft, nu terug de ruimte in gaat. ‘De wind waait waarheen hij wil. Je hoort hem wel, maar je weet niet waar hij vandaan komt en waar hij heen gaat’ (Johannes 3, 8). Zo is het ook met La Verna. We gaan mee met de stroom. En met corona en alle beperkingen die dat met zich meebrengt, is het goed om de zorg en de financiële druk die het huis met zich meebracht, los te laten.

Dankbaarheid

Het huis is belangrijk geweest, voor La Verna en voor veel mensen. We kregen heel wat mooie reacties. De laatste stiltenamiddag was prachtig. Hoeveel mooie namiddagen hadden we beleefd… Eén van de regelmatige bezoekers aan de stiltenamiddag, Fede (Frederik), verwoordde het zo: ‘het huis heeft veel betekend toen ik het moeilijk had. Nu is die periode voorbij, maar elke donderdag denk ik eraan en gaf het mij een gerust gevoel dat het er was’.

We hoorden zelfs van mensen die nooit in het huis geweest waren, dat ze verdriet voelden bij de gedachte dat het huis er niet meer zou zijn. Alsof het toch een baken was in een tijd van onrust en chaos, een baken ook van geestelijk leven, in een tijd waar velen (te) veel met materiële zaken moeten bezig zijn.

Zoveel mooie mensen hebben we er ontmoet. Hoe fijn was het om elkaar te ontmoeten, van gedachten te wisselen, elkaar te inspireren… Het huis heeft ons zoveel vreugde gegeven. ’s Avonds, na een activiteit, bij het naar buiten gaan, zag ik vaak de maan schijnen over dat mooie stukje Gent en telkens kreeg ik een bijzonder gevoel dat ik nog best kan omschrijven als een mengeling van heimwee en geborgenheid. Heimwee naar, en tegelijk voelen dat het er is, iets kostbaars, iets lichts en magisch, dat zich in ieders hart kan planten. 

Ik voel een diepe dankbaarheid.

Verdriet

Er was ook verdriet, dat zich 2 keer heftig liet voelen. De eerste keer toen, in de maand maart, de beslissing werd genomen de huur op te zeggen. De nacht nadat ik de eigenaar had gebeld en de aangetekende brief had verstuurd, kon ik niet slapen. Was het wel een goede beslissing? Midden in de nacht stond ik op en trok ik een ‘Osho tarotkaart’. Ik trok ‘playfulness’, ‘speelsheid’ en las wat er als uitleg bij stond: ‘… De vrouw op deze kaart viert de vreugde dat ze leeft, als een vlinder die uit zijn cocon tevoorschijn is gekomen in het veelbelovende licht. Ze herinnert zich aan onze kindertijd, toen we schelpen vonden op het strand en zandkastelen bouwden zonder ons zorgen te maken dat een volgend moment golven kunnen komen die ze wegspoelen. Ze weet dat het leven een spel is en ze speelt op dit moment de rol van een clown, zonder gêne of pretentie…’ Wat een mooie boodschap!

De tweede keer dat verdriet mij bezocht was bij het concreet loslaten van het huis. Het verdriet was fel en ik vroeg mij opnieuw af of we wel de juiste beslissing hadden genomen. Ik dacht aan de liefde en de inzet waarmee dit huis werd ingericht door mijzelf en door zoveel mensen.

– Ik dacht aan Lieve Bossuyt, van Bosspaints (colora), die de verf heeft geleverd waarmee ons huis werd geschilderd.

– Ik moest denken aan Cobby’s, de stoffenzaak in Drongen die ons de stof voor de gordijnen leverde aan een voordelige prijs. En aan Dominique van Canneyt die ervoor zorgde dat de gordijnen prachtig werden gemaakt. Dominique stelde ook de leuke rode Smeg koelkast ter beschikking.

– Ik dacht aan het mooie keukenblok dat heel handig was en waarrond we zoveel fijne gesprekken hadden. Dominiek Roobroeck, de man van Maryline Baert maakte het voor ons. We kregen we het gewoon cadeau.

– Ik moest denken aan de vele mensen, ook van de familie, die meubelen en allerlei materiaal ter beschikking stelden. Ook het schilderij van Franciscus die de paus vermaande.

– Ik moest denken aan Roger Haelvoet voor de vele klussen die hij, soms ook samen met zijn Greet, hier in orde bracht.

– Ik moest denken aan de vele sponsors die vanuit hun steun aan La Verna bijdroegen aan het inrichten van het huis of aan het betalen van de huur.

– Ik moest denken aan het TAU kruis, het levenswiel, het steentje ‘ik laat los’, ‘het verdriet beeldje’, de seleniet lamp, het borduurwerk ‘de engel’, het vilten werkje ‘Franciscus en de wolf van Gubbio’ …  Alles werd met liefde geschonken. 

– Ik moest denken aan Lies Daenen die het schilderij ‘De Vrouw’ maakte voor het Lavernahuis. 

– Ik moest denken aan de zorg en de liefde waarmee we zowel oude meubels als nieuwe dingen een plaats gaven.

– En tot slot aan het schilderij van Kathleen dat ze zoveel jaren geleden maakte voor de groep authenticiteit en nu na zoveel jaren hier zijn plek kreeg.

Alles wat hier stond was bezield. Dat maakt het afscheid tegelijk warm én moeilijk…

Ik ben blij dat de meeste van deze zaken een goede bestemming kregen binnen ons netwerk.

Verdriet en dankbaarheid gaan samen. Alles gaat voorbij, ook mooie dingen. 

Krachtplek van vrouwelijke energie

Tijdens de laatste stiltenamiddag vertelde Frie van Caeneghem hoe ze voelde dat La Verna een krachtplek was van vrouwelijke energie. Ik denk dat het waar is, misschien niet zodanig de feministische energie die zich wil laten gelden en dezelfde rechten opeist als die van mannen, wat belangrijk is, maar wel de energie van vrouwen die vanuit zichzelf willen leven, vanuit hun gevoelens en hun waarden, vanuit hun liefde en zorgzaamheid.

Het vrouwelijke is lang verborgen geweest, genegeerd en zelfs veracht. Het is tijd dat het er een evenwicht komt waar het vrouwelijke niet gelijk maar wel gelijkwaardig is aan het mannelijke. 

We gaan door

Tot slot wil ik iedereen bedanken die heeft bijgedragen tot de werkzaamheid, de bezieling, de gezelligheid, het onthaal en de netheid van het huis. Ook de vele bezoekers van het huis dank ik. Dankzij hun aanwezigheid werd het huis een plek van warmte, ontmoeting en inspiratie.

Op donderdag 28 oktober gaven we de sleutels terug aan de eigenaar. Het proces van loslaten was voorbij. Het was een mooie en zonnig herfstdag. Tevreden dronken Kathleen en ik een koffie op het terras van het domein en namen enkele foto’s ter afscheid.

La Verna zal blijven leven, daar vertrouw ik op. Ik kijk uit naar de nieuwe fase en ben benieuwd wat het universum op ons pad zal brengen.