Filip Loobuyck
Viering 18 december 2016

Lieve mensen, ik breng jullie vandaag graag een stukje van mijn levensverhaal. Ik heb heel wat duistere periodes gekend, maar mijn leven straalt tegelijk, na het nodige innerlijke proceswerk, steeds meer licht uit.

Ik heb me in mijn leven vaak eenzaam gevoeld. Het is moeilijk om mij thuis te voelen in ons maatschappijsysteem. Ik ervaar de samenleving als stressvol, prestatiegericht, met een eenzijdige focus op economische groei en concurrentie, als dolgedraaid en vooral gericht op het hoofd en veel minder op het hart.
Het gevoel ‘anders’ te zijn, loopt als een rode draad door mijn leven en heeft mijn levensenergie vaak totaal geblokkeerd. Ik heb met vallen en opstaan geleerd dat, hoe meer ik mezelf graag zie, echt graag zie, hoe makkelijker het mij lukt om, trouw aan mezelf mijn unieke levenspad te bewandelen en eigen projecten op te zetten waar diepmenselijke waarden centraal staan. In de mate dat ik hiervoor kan gaan staan, voel ik mij meer in het licht en voel  ik een universele liefdeskracht door mij heen stromen. Sommige mensen noemen dit de goddelijke sprankel in jezelf. Of zoals deze quote het mooi verwoordt:

Indien het voelt alsof je niet past in deze wereld, dan is het omdat je hier bent om een nieuwe te helpen creëren.

 Daarover gaat mijn getuigenis.

Ik begrijp nu dat ik reeds van kindsbeen af geen doorsneejongen ben. Tot mijn veertien jaar haalde ik op school buitengewoon hoge punten. Toen ik die hoge punten niet meer kon halen blokkeerde ik en ging ik niet of half voorbereid naar de examens. Ik legde ongewild en onbewust mijn persoonlijke lat heel hoog met als gevolg dat ik begon te lijden aan perfectionisme en faalangst. Er was het onbewust aangeleerde patroon dat ‘goed scoren op school’ de weg was om liefde te krijgen thuis. Mijn laatste jaren middelbaar onderwijs waren een echte kwelling. De quasi uitsluitende aandacht voor het rationele en cognitieve maakten dat vele aspecten van mijn mens-zijn niet aan bod kwamen en niet gezien werden. Voor mijn hooggevoeligheid was er toen geen plaats. Met wat horten en stoten behaalde ik uiteindelijk mijn diploma maatschappelijk werker.

2004, ik was toen 25 jaar, was een crisis- en breukjaar in mijn leven. Tot dan toe dacht ik dat het rationele het allesoverheersende en belangrijkste was in het leven. Ik zag mijn grote gevoeligheid als een handicap waar ik zo snel mogelijk vanaf diende te geraken. Een maandenlange depressieve crisisperiode heeft ervoor gezorgd dat ik aan de slag ben gegaan met mijn innerlijke gevoelswereld. Via verschillende therapieën en emotioneel lichaamswerk ben ik oude kwetsuren beginnen te helen. De volwassen Filip gaf de kleine Filip erkenning voor datgene wat hij als kind gemist heeft. Ik leerde onbevredigende, vastgeroeste familiepatronen te doorbreken en nam stap voor stap een nieuwe plaats in, binnen het familiesysteem. Ik was niet meer de kleine Filip die een slechte kopie was van zijn intellectuele broer, maar een volwassen Filip die zijn eigen pad ging met zijn unieke kwaliteiten. Dit innerlijk proceswerk bracht me in mijn kracht. Ik leerde mijn intuïtie gebruiken als richtingaanwijzer voor een hoopvolle persoonlijke toekomst en kwam dichter in contact met wie ik werkelijk ben. Sedertdien leef ik meer vanuit mijn hart en ga ik voor mijn dromen. Ik leerde vanuit liefde voor mezelf, de wereld  en de ander tegemoet te treden. Dat kanteljaar is het begin geweest van een nog steeds voortschrijdend innerlijk (spiritueel) proces van bewustzijnsverruiming.

In die periode volgde ik een opleiding binnen ‘Aardewerk’ rond het ideeëngoed van de radicale (in de betekenis van ‘tot de wortel gaand’) ecologie. Deze opleiding heeft een grote invloed gehad op mij. Ik begon met een andere bril naar mens en samenleving te kijken. Binnen die opleiding wordt op zoek gegaan naar de diepste wortels en oorzaken van de ecologische crisis waarmee we vandaag geconfronteerd worden. De verschillende crisisdomeinen waarin we ons als samenleving bevinden, worden met elkaar in verband gebracht. De economische, financiële, klimaat-, sociale en spirituele crisis worden gezien als de verschillende gelaagdheden van eenzelfde verhaal. De opleiding zorgde ervoor dat het politiek-maatschappelijk geëngageerde puzzelstukje van mezelf zich inpaste in het existentieel en spiritueel zoekende. Tot dan toe dacht ik dat beide stukken van mezelf los stonden van elkaar. Hoofd en hart kwamen eindelijk samen.

Ik zie mensen om me heen die met persoonlijke groei bezig zijn maar dit niet koppelen aan een maatschappijkritische blik. Anderzijds zie ik mensen die op de barricades strijden voor een meer sociale en ecologisch rechtvaardige samenleving maar die persoonlijke ontwikkeling maar wat navelstaarderij vinden. In mijn aanvoelen gaat dit over een schijnopdeling die vaak gemaakt wordt tussen persoonlijke groei versus maatschappelijk engagement. Voor mij hangen de economische, ecologische, sociale en spirituele crisis onlosmakelijk samen. Want ‘zo binnen, zo buiten’ en ‘zo buiten, zo binnen’. Om structureel de grondoorzaken van de sociaal-ecologische systeemcrisis aan te pakken zal een diepgaande bewustzijnsverandering nodig zijn. Recepten uit de spiritueel-therapeutische wereld en uit de sociaal-ecologische politieke beweging zullen bijeengebracht moeten worden. De uitdaging voor de toekomst is volgens mij dat er bruggen moeten worden geslagen tussen de beweging die zich richt op bewustzijns- en persoonlijke groei enerzijds, en de sociaal-ecologische beweging die opkomt voor een meer sociale en ecologisch rechtvaardige samenleving anderzijds.
Ik geloof dat de multidimensionele crisisperiode waarin we ons bevinden een transitiefase is die hoopvolle kiemen in zich draagt van diepgaande bewustzijnsveranderingsprocessen.
We zijn als mens tot zoveel moois in staat. Ik zie allerlei warmmenselijke, creatieve en ecologische initiatieven die invulling geven aan een ‘andere hoopvolle wereld’. Ik denk bv. aan het succes van zelfpluktuinen. En ook aan de wens van steeds meer mensen voor gezonde en biologische voeding van dicht bij huis. Ook de burgerbeweging ‘Hart boven Hard’ wil menselijke waarden opnieuw centaal plaatsen in de politiek. Ik denk ook aan centra rond bewustzijnsontwikkeling zoals ‘La Verna’ die mensen terug voeling geven met wat echtheid en authenticiteit betekenen. Die nieuwe wereld is met andere woorden vanuit de basis aan het ontstaan en aan het groeien.

We evolueren van een oude wereld, waar onbehagen, angst, afscheiding en controledwang domineren naar een nieuwe hoopvolle wereld, die gebaseerd is op een andere ethiek, namelijk een (zingevings)ethiek van verbondenheid. Vanuit de verbinding met de kern van onszelf, met onze medemens dichtbij en veraf, én met de natuur en de aarde in zijn geheel, worden we ons als mensheid bewust dat het planetair welzijn en het persoonlijk welzijn spiegels zijn van elkaar. Hierdoor ervaart de mens zichzelf als deel van een groter geheel.

Dit verbondenheidsconcept heeft mij de voorbije jaren geïnspireerd in de gemeenschapsvormende werkprojecten die ik realiseerde in Oostende en Zwalm. In Zwalm werkte ik als eerste buurtwerker in een landelijke gemeente ooit en zette er samen met bewoners onder de noemer ‘Toer d’Amour’ allerlei projecten op die dorpsbewoners dichter bij elkaar brachten: van creatieve dorpsfeesten, een film over het dorpsleven vroeger en nu in Zwalm, een eigentijds ‘Spel zonder Grenzen’ tussen de dorpen, tot een boek en een tentoonstelling waar alle bewoners van huisnummer 6 in woord en beeld geportretteerd stonden. De projecten zorgden voor meer menselijke warmte in en tussen de 12 dorpen van Zwalm. Het beste in mensen naar boven halen was hierbij het beproefde recept. Ik beleefde er mooie tijden en kon er veel van mezelf kwijt.
Toch kriebelde er iets anders…

Drie jaar geleden zei ik het klassieke werkleven vaarwel en koos ik voluit voor mijn eigen pad. Vanaf nu zou ik eigen projecten creëren die resoneren met wie ik ben. Het was meer dan een persoonlijke keuze. Het voelde aan alsof ‘Het Leven’ mij duidelijk maakte dat het tijd was om mijn ‘missie’ te neer te zetten vanuit een eigen organisatie. Ik richtte de vzw ‘Beweging van Wakkere Geesten’ (BWG) op. Van daaruit kon ik samen met partners projecten opzetten om mensen te prikkelen in hun bewustwordingsproces.
Het werd een verhaal van vallen en opstaan. Het al of niet goedkeuren van een subsidiedossier bepaalde of ik een voorbereid projectidee kon uitwerken of niet. In deze tijden van budgettaire krapte is het niet eenvoudig om subsidies te vinden voor zowel werkingsmiddelen als loon. Dit heb ik aan den lijve ondervonden: na een aantal positieve ervaringen met subsidiedossiers als werknemer, kreeg het eerste project dat ik indiende vanuit mijn eigen vzw: een sociaal-artistiek theaterproject, geen subsidietoekenning. Het project was ‘te maatschappijkritisch’. Daar stond ik toen.

In die periode zei mijn moeder, en ook een aantal andere mensen: ‘Filip, hoe mooi je bedoelingen ook zijn, je zult toch terug een gewone job moeten doen.’ Diep vanbinnen voelde ik nochtans, hoezeer ik ook struikelblokken onderweg tegenkwam dat dit mijn pad was. Meer dan eens las ik de volgende quote die mij steun gaf:

‘An arrow can only be shot by pulling it backward. So when life is dragging you back with difficulties, it means that it’s going to launch you into something great. So just focus, and keep aiming.’

Een pijl kan alleen worden afgeschoten door deze naar achteren te trekken. Dus als het leven je achteruittrekt d.m.v. moeilijkheden, betekent dit dat het jou aan het lanceren is voor iets groots. Dus focus, en blijf richten.

Na een moeilijke periode kwam in het voorjaar 2015 het verlossende nieuws. Ik kreeg een subsidie toegekend van ‘Kom op tegen Kanker’ voor het maken van een documentaire met getuigenissen van palliatieve patiënten. Wat houdt zieke mensen die niet meer lang te leven hebben, ten diepste bezig in die laatste levensfase? Welke existentiële en spirituele vragen stellen deze mensen zich?  Via diepte-interviews wou ik op zoek gaan naar antwoorden hierop.
Het werken aan de documentaire was een intens en boeiend proces. Het lag buiten mijn comfortzone omdat ik voor het eerst een film regisseerde, terwijl ik geen enkele filmopleiding had genoten. Het filmproces leverde heel wat ontroerend mooie momenten op waarbij de palliatieve patiënten hun ziel op tafel legden. Echtheid en authenticiteit ten  top! Via het maken van de documentaire kreeg ik de kans om het taboe dat nog steeds heerst over (praten over) de dood, mee te helpen doorbreken. En ik kreeg tegelijk de gelegenheid een eigen proces aan te gaan. Maandenlang zat ik ondergedompeld in de wereld van de stervenden. Dit bracht mij dichter dan ooit bij het leven en bij de essentie ervan: liefde geven en krijgen, vriendschap, menselijke warmte, erkenning, gezien worden… Het filmproject leerde mij liever te leven en het leven bewuster te omarmen. Hoe paradoxaal ook, mijn ‘levensgoesting’ is erdoor toegenomen. De documentaire ‘Tot in den draai’ werd een groter succes dan gehoopt. De film raakt duidelijk een gevoelige snaar bij veel mensen omwille van het universeel menselijk gegeven. Iedereen kent wel iemand die ongeneeslijk ziek is of die nog niet zo lang geleden is gestorven.

Ik leef ook al jaren met een droom om een eigen projectplek te realiseren, een droom die groter is dan mijn eigen financiële mogelijkheden. Maar ik wil deze droom niet laten inperken door geldelijke beperkingen en integendeel proberen, de financiële mogelijkheden te creëren.  Ik droom van een sociaal-ecologisch voedseltuinproject waarbij zowel mensen met psychische/psychiatrische kwetsbaarheid, als mensen met meer draagkracht samen kunnen werken in een collectieve moestuin. De moestuin als plek waar diverse mensen elkaar ontmoeten van mens tot mens, voorbij de etiketten. Het is de bedoeling dat, als je op de projectplek komt, je niet weet ‘wie wie is’. In een verdere fase van het project zou er complementair met en naast het voedseltuinproject, een eigentijds ontmoetingshuis komen. Daar kunnen allerlei workshops en activiteiten doorgaan die vallen onder de brede noemer ‘transitie en persoonlijke groei en welzijn’.

Ook deze droom werd een verhaal van vallen en opstaan. Meer dan een jaar bereidde ik de eerste fase van het voedseltuinproject voor. Ik onderhandelde voor een locatie in Gavere. Na verloop van tijd bleek het een dood spoor te zijn en het werd niets. Een zware mentale tik volgde en mijn wereld stortte in. ‘Waarom mogen andere mensen hun droom realiseren en ik niet’? Ik voelde mij slachtoffer. Er volgde een donkere periode waarin ik niet meer kon geloven in mijn eigen spirituele kaders. Ik kon geen voeling meer krijgen met de overtuiging dat het leven het beste met mij voorheeft. Het vertrouwen in mezelf en het leven zakte helemaal weg. Enkel de duisternis bleef over. Donkere demonen kwamen op bezoek en het lukte me niet om hen liefdevol te omarmen. In die maanden voelde de wens om dood te zijn vaak dichtbij… Tot ik niet meer dieper kon wegzakken en een aantal mensen mij prikkelden om opnieuw voor mijn droom te gaan.

Ik stond aarzelend op en legde nieuwe contacten. En ja, binnen de week vond ik een vierkantshoeve in Zottegem waarvan de eigenaar bereid was het voedseltuinproject een kans te geven.  Op het 1,5 hectare groot perceel zouden ook de andere plannen uitgewerkt kunnen worden: een kruidentuin, een eetbare bostuin, een ontmoetingsplek, een bloemenweide, enkele dieren, een bijenkast, een zweethut, een vuurplek, een meditatieplaats, enz. Als een aantrekkelijke weg blijkt dood te lopen, ligt er mogelijk nog een meer aantrekkelijke weg op je te wachten. Of hoe problemen ook richtingaanwijzers kunnen zijn. Mijn moed om door te zetten en mijn droom niet op te geven werd beloond vanuit het universum.

Het voorbije half jaar werkte ik aan de voorbereiding van het project. Ik legde contacten met samenwerkende organisaties en met het stadsbestuur, ik schreef een subsidiedossier, enz… De voorbije weken wachtte ik in spanning af… Sinds deze week kreeg ik het nieuws dat een grote subsidie aan het voedseltuinproject wordt toegekend en het project volgend jaar van start kan gaan. Yes! Elke cel in mijn lichaam juicht. Een gevoel van trots overspoelt mij omdat ik, trouw aan mijn pad, toch heb doorgezet om een schijnbaar onmogelijke droom toch mogelijk te maken.

Yes! Elke cel in mijn lichaam juicht.

De voorbije jaren hebben mij geleerd dat mezelf uiten via BWG-projecten de weg is die mij het meest levensenergie geeft. Het lukt mij niet (meer) om me wat aan te passen en me zo te conformeren aan de ‘normaliteit’. Ik heb aan den lijve ervaren dat trouw blijven aan wie ik ben en gaan voor mijn levensmissie een kwestie is van leven en dood. Mensen die zoals ik hooggevoelig zijn, staan erg kwetsbaar in het leven, met alle gevolgen van dien. Mij een vreemde eend in de bijt voelen, heeft al een zware tol geëist. Mezelf aanvaarden en appreciëren zoals ik ben, niet een beetje maar helemaal, is hierbij telkens opnieuw de grote uitdaging. Tegelijk schuilt een bijzondere kracht in die hooggevoeligheid. Mij hierop focussen en er iets mee doen is mijn enige levenspad.

Het leven op aarde voelt voor mij van tijd tot tijd nog eens lastig om dragen. Het gevoel van een andere planeet te komen, ervaar ik niet altijd als een cadeau. Toch heb ik de voorbije jaren steeds meer zielsgenoten ontmoet. Daardoor voel ik mij minder alleen. Ik heb ervaren dat hoe meer ik mij toon aan de wereld zoals ik echt ben, hoe meer en gemakkelijker ik mensen aantrek die resoneren met wie ik in wezen ben.
En als de duisternis nog eens langskomt, probeer ik ze toe te laten en te omarmen zodat het licht weer kan binnen komen. Zonder duisternis is er geen licht, zonder licht geen duisternis.

De voorbije jaren zijn voor mij meer dan ooit een oefening in vertrouwen geweest. Diep vanbinnen voelen dat de weg die je bewandelt klopt, maar in de uiterlijke wereld allerlei obstakels tegen komen. Het deed me meer dan één keer wankelen en onderuit gaan. In grote onzekerheid blijven rechtstaan,   blijven gaan voor je eigen pad en dromen is geen gemakkelijke oefening. Het vergt moed en doorzettingskracht om te blijven vertrouwen dat het wel goed komt. Ik ben trots op mezelf dat ik niet heb opgegeven, dat ik het leven niet heb opgegeven, want het voelt voor mij als mijn ‘levensmissie’ om te doen wat ik doe: vanaf een blanco blad projecten opzetten in allerlei vormen en verpakkingen om de samenleving op microniveau een ‘warmmenselijker’ gelaat te geven.

Een mooie quote rond vertrouwen die me de voorbije jaren erg dierbaar was, is de volgende:

Vertrouwen, is geloven wat je nog niet kunt zien. De beloning voor dit vertrouwen is zien wat je gelooft.

Meer dan ooit voel ik dat ik bereid ben om in het volle licht te gaan staan. Omdat ik het verdien en omdat de wereld er wat ‘warmmenselijker’ door wordt. Ik wil de unieke kwaliteiten die ik meegekregen heb maximaal inzetten voor een hoopvolle wereld waar ik van droom en die van onderuit al bezig is te ontstaan. Want waar jouw talent en de behoeften van de samenleving elkaar ontmoeten, daar ligt jouw roeping.

Ik weet dat hier heel wat mensen zijn die net als ik met een erg grote gevoeligheid in het leven staan. Na een lange weg van innerlijk werk heb ik mijn grote gevoeligheid en intuïtie steeds meer leren zien als een groot cadeau, als richtingaanwijzer in mijn leven en toegangspoort tot de energie van universele liefde.
Ga jij ook in het volle licht gaan staan? Laat ook jij jouw licht schijnen op je omgeving, op je familie, op je geliefden, je collega’s?
Het is er de tijd voor!

Filip Loobuyck

Onmetelijk krachtig

Onze grootste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze grootste angst is dat we onmetelijk krachtig zijn.
We zijn het allerbangst voor het licht in ons, niet voor onze duisternis.
We vragen ons af: ”Wie ben ik, dat ik briljant, buitengewoon aantrekkelijk, talentvol en geweldig zou zijn?”
Maar waarom eigenlijk niet?
Je bewijst de wereld geen dienst door je kleiner voor te doen dan je bent. Er is niets verlichtends aan als je in je schulp kruipt om te voorkomen dat mensen zich in jouw aanwezigheid onzeker zullen voelen.
We zijn bedoeld om te stralen zoals kinderen dat kunnen.
We zijn geboren om de goddelijke sprankel, die in ons schuilt, te manifesteren.
Dat licht bevindt zich niet in sommigen onder ons, het is aanwezig in ieder mens.
En als we ons eigen licht laten schijnen, geven we anderen onbewust toestemming om dat ook te doen.
Wanneer we bevrijd zijn van onze angst, worden ook anderen door onze aanwezigheid automatisch van angst bevrijd.

(Marianne Williamson uit ‘Terugkeer naar liefde’)