Katrien1Toen mijn kinderen nog klein waren, kreeg ik geregeld te horen van goede vrienden: “Vergeet jezelf niet. Doe dingen die je leuk vindt, die je gelukkig maken.” Wist ik veel wat dit voor mij kon betekenen! Ik deed wat ik moest doen: werken om den brode, zorgen voor mijn gezin, de ‘regisseur ‘ zijn in heel wat zaken, … Maar wat mij gelukkig maakte? Ik dacht dat ik in de sleur van moeten en volhouden wel gelukkig zou worden…

Tot ik beetje bij beetje mijn blik meer naar binnen kon richten en besefte dat niemand mij gelukkig zou maken. Dat niemand kan invullen wat mij geluk brengt, behalve ikzelf.
Zo begon een periode van schrijven, mijmeren, raad ontvangen en groeide ook de gedachte om eens alleen op reis te gaan. Ik surfte op internet en raakte in de ban van de titel: ‘Pelgrimstocht: in de voetsporen van Franciscus en Clara’.

Heel behoedzaam groeide in mij het verlangen om mee te gaan. Ik polste hier en daar en kreeg lovende commentaren. Het zou iets kunnen worden dat ik echt voor mezelf deed, dat was een totaal nieuw gegeven in mijn leven…
Korte tijd later was het zover: ik waagde de stap en nam deel aan de pelgrimsreis van La Verna. Ik kende niemand, ik vloog voor de eerste keer, ik was voor het eerst alleen weg van mijn gezin. Go with the flow… Het werden zalige dagen…
Ik had iets gevonden dat zo aansloot bij de kern van mezelf dat ik thuiskwam en zei: “Ik kan niet meer terug naar hoe wij vroeger leefden.”

Het was een grote ommekeer. Maar ja, hoe dat nieuwe concreet gestalte geven?
Ik surfte weer op de site van La Verna en merkte dat er ook vieringen waren. Ik printte alle getuigenissen af, maakte er een groot studiewerk van, markeerde de zinnen die voor mij belangrijk waren en besloot: whaw, dit is echt mijn ding!

De eerstvolgende viering kwam ik met mijn hele gezin aandraven. Met een heel klein hartje, maar ik was er! Het smaakte naar meer: de getuigenis was zo kwetsbaar, de dansen herinnerden me aan de mooie tijd in Assisi, het samen zingen ging diep… Ja, dit wou ik vaker meemaken.
Van toen af heb ik geen enkele viering gemist. Samen zingen heb ik ook met heel veel plezier en overgave gedaan.
Ik vind het normaal dat ik sindsdien soep maak en help opruimen na de viering. Intussen komen er meer en meer uitnodigingen om mee te denken, mee te organiseren, te helpen met teksten en verslagen, enz. Het ligt me wel.

Ik merk dat er daarbij een wisselwerking is: datgene waar ik zoveel voeding van krijg, maakt dat ik automatisch iets teruggeef, en omgekeerd. Geven en ontvangen vormen een mooi evenwicht. Dat vind ik plezierig en het geeft me ook de nodige energie om mij verder te blijven inzetten voor La Verna.
Mijn eigen weg herkennen in de weg van de ander, er samen over kunnen praten, er zijn voor mekaar en zo het licht in de ander versterken, leren leven vanuit datgene waar je hart naar hunkert, … Het krijgt allemaal een plek binnen La Verna. Het maakt La Verna sterk en tegelijk ook kwetsbaar.

Ik vind het een hele eer om mee te mogen helpen bouwen aan La Verna. Ik ben dankbaar dat ik de kans krijg om mijn steentje bij te dragen. Een klein steentje van dat grote gebouw waarin mensen een soort fundament aangereikt krijgen dat hun eigen fundament versterkt. Zo krijg je een impuls om vanuit je eigen hart te leven.

Katrien Taveirne
September 2015