Beste vrienden,

Tijdens mijn vakantie las ik het boek ‘Vele hemels boven de zevende’ van Griet Op de Beeck. Ik kreeg het van mijn oudste dochter Karen als nieuwjaarsgeschenk. Het boek leest heel vlot, het houdt je in de ban. De auteur beschrijft op treffende wijze de levens van vijf personages. Lou is twaalf, Eva zesendertig, Elsie tweeënveertig, Casper zesenveertig, en Jos eenenzeventig. In aparte hoofdstukjes vertellen ze elk hun verhaal. Je leert hen alle vijf kennen en ontdekt hun onderlinge banden: mensen die zich vasthouden aan elkaar en tegelijk ten prooi vallen aan een verscheurende eenzaamheid. Griet Op de Beeck karakteriseert bijna adembenemend herkenbaar wat er tussen deze mensen leeft. Ze brengt de karakters, de gedachten en de emoties heel dicht bij de lezer. De personages die ze beschrijft, worden je vrienden. Je wordt geraakt door de liefde en de tederheid en je zou hen haast willen beschermen tegen de hardheid van het leven…
Ik genoot van het boek, maar toen ik de laatste bladzijde omdraaide, overviel mij een gemis.

Twee weken later gingen Peter en ik kijken naar ‘Boyhood’, een film waarover ik een journalist op de radio had horen zeggen dat je die MOET gezien hebben. De film verhaalt over een gezin met twee kinderen die de gevolgen van een echtscheiding dragen. Je volgt de weg van de vrouw die als alleenstaande moeder zowel voor het inkomen als voor de opvoeding van de kinderen moet instaan, de weg van de vader die er maar heel langzaam toe komt om zijn verantwoordelijkheid op te nemen, de weg van de dochter Samantha, en centraal de weg van de zoon Mason die je ziet opgroeien van kind naar jongeman.
Het bijzondere van deze film is dat hij gemaakt is gedurende een periode van twaalf jaar met dezelfde spelers. Je ziet dus de personages verouderen doorheen de film.
De film hangt een hedendaags portret op van de samenleving. Vele thema’s worden aangesneden: het zoeken naar geluk, foute keuzes, de uitzichtloze gevolgen van alcoholisme, hoe jongeren te midden van dit alles hun weg moeten zien te vinden, …
Ik heb niet echt genoten van de film. Een ongeduldige moedeloosheid maakte zich van mij meester. Nadien kwam de vraag heel scherp naar voor: is het dat nu? Ik voelde een leegte.

Een boek en een film, twee tijdsdocumenten die aansluiten bij de cultuur waarin wij nu leven. Gevoelens worden beschreven en getoond. Ze confronteren ons met onze eigen emoties, er wordt ons een spiegel voorgehouden. Dit kan helpen om onszelf te leren kennen. Weten wie je bent, of liever wat er aan emoties in je leeft, is belangrijk. Ze bestaansrecht geven, ze leren respecteren en accepteren, is een weg om jezelf ernstig te nemen. De onderdrukking van emoties, een houding die typisch is voor
vroegere tijden, is voorbij. Er mag geleefd worden. Waarden en normen die zich boven emoties stelden en mensen klein hielden en hen vaak beletten om een eigen weg te gaan of een eigen leven te leiden, doen het niet meer. Dat is een goede zaak.
Waarom bekruipt mij dan dat stil gevoel van gemis na het boek, en het gevoel van leegte na de film?
Ik stond stil bij deze vraag.

Opdat een boek of een film mij echt zou vervullen, mij echt zou voeden, moet ik aansluiting vinden met een grondstroom van waaruit je kan leven. Ik heb het nodig om verbinding te voelen met een perspectief of een draagvlak, iets dat steun geeft of richting aan het leven, een manier van zijn waarbinnen gedachten en emoties er helemaal mogen zijn, maar waar ze tegelijk niet mee samenvallen.
Misschien is het wel ‘wijsheid’ waar ik naar op zoek ben. Wijsheid die ontstaat in de stilte van het hart. Als je luistert, écht luistert naar wat een situatie je te zeggen heeft, dan kan je een antwoord krijgen, of net niet. Hoe dan ook: het luisteren en laten zijn kan helpen om je te verzoenen met dat wat is. En dan verandert er innerlijk iets. Er ontstaat een innerlijke kracht waardoor je gedachten en je emoties je niet langer regeren. Vanuit die kracht krijg je voeling met de grote levensstroom die alles en allen insluit. Er ontstaat verbondenheid en die wekt creativiteit, vreugde, en het verlangen dat alles en iedereen tot zijn bestemming kan komen. Is het de draad van liefde?

Ik heb nood aan voeding voor deze kracht. Anders blijf ik toch wat verweesd achter. Ik vermoed dat andere mensen ook die nood voelen. Na een tijd van focussen op rationaliteit (het IQ, intelligentie quotiënt) ging er veel aandacht naar de emotie (het EQ, emotionele intelligentie). Nu is het tijd voor de ontwikkeling van de spirituele intelligentie (SQ) die ons verbondenheid en vrede in onszelf doet ervaren.

De snelheid waarmee wordt geleefd en de oppervlakkigheid en veelheid die daarmee gepaard gaan, de druk waar veel mensen onder staan en de genotscultuur zijn een gif voor de ontwikkeling van dit bewustzijn.

Met het aanbod van dit nieuwe werkjaar willen wij tegemoetkomen aan het verlangen naar voeding voor deze spirituele intelligentie: de vieringen, de maandelijkse dagen authenticiteit, de inspiratiedagen, het abdijweekend, de reis naar Assisi, … er is voor elk wat wils. We hopen je daarmee aan te spreken. Je bent alvast van harte welkom!

Kristin
September 2014