Toen Leen Verhaert me op het feest van tien jaar La Verna vroeg om mij als vrijwilliger in de kijker te plaatsen, aarzelde ik om ‘ja’ te zeggen. Ik dacht: wie heeft daar iets aan? Ik ben geen vlotte schrijver. Uit dankbaarheid voor La Verna, de gemeenschap die van mij een ander, beter mens maakte, klim ik toch in de pen.
Ik ben opgegroeid in een gezin van vier kinderen. Als tweede in de rij en als oudste meisje nam ik veel taken van mama op mij. Mijn ouders waren zelfstandigen, ze moesten keihard werken en ik zag waar ze hulp konden gebruiken in het gezin. Er was geen plaats voor emoties.
Na twaalf jaar op internaat trouwde ik met de eerste jongen die lief voor mij was. Ik leefde voor mijn gezin en voor mijn job. Ik vond dat ik de mooiste job van heel het ziekenhuis had! Als vroedvrouw, ook midden in de nacht, getuige zijn van nieuw leven, telkens opnieuw, ik kon me niets mooiers voorstellen!
Na 22 jaar verlosafdeling kwam de fusie van de ziekenhuizen. Een zware dobber voor mij. Ik kon de zorg niet meer geven zoals ik dat vroeger deed en ik kreeg geen gehoor als ik het probleem aankaartte.
In datzelfde jaar kwam mijn echtscheiding, als een donderslag bij heldere hemel. Ik was de grond onder mijn voeten kwijt en tuimelde in een diepe put: het begin van een zware depressie. Ik nam medicatie maar bleef werken want ik moest financieel overleven met een dochter die nog studeerde en een pas afgestudeerde zoon zonder job.
Door besparingen in het ziekenhuis werd ik verplaatst naar de nachtdienst voor kortverblijf, waar ik werd geconfronteerd met palliatieve zorgen en sterven. In het begin was dat moeilijk. Gedurende 25 jaar was ik in mijn beroep immers bezig geweest met het begin van het leven en niet met het einde ervan. Gelukkig zag ik vlug in wat een voorrecht het was om getuige te mogen zijn van het overgaan.
In diezelfde periode werd mijn papa ernstig ziek. Dankzij mijn ervaring als verpleegkundige kon ik hem thuis verzorgen. Zo kreeg ik de kans om de plaats in mijn gezin van herkomst te krijgen die ik altijd al had gewild. Samen met mijn papa kon ik misverstanden uit het verleden ophelderen. Hij was een strenge vader geweest, die ook nergens terechtkon met zijn emoties. Dat had hem getekend. Ik begreep hem en we kregen twee maanden om te leren vergeven…
Kort daarna leerde ik Roney kennen en we begonnen een relatie. Zes weken later bleek dat hij longkanker had. Na een heel intens jaar is hij gestorven in mijn armen. Intussen overleed ook mijn schoonvader, iemand van wie ik enorm veel hield.
Op vijf jaar tijd waren er dus vier mannen die voor mij veel betekenis hadden, uit mijn leven verdwenen. Het was niet te verbazen dat ik compleet instortte. Het was echt vijf voor twaalf voor mij. Hoogtijd om voor mezelf te gaan zorgen.
Het werd een zoektocht naar mezelf. Ik verdiepte me in astrologie, leerde mediteren, volgde yoga en ontdekte de heilzame werking van klankschalen. Een nieuwe wereld ging voor mij open. Tot mijn grote vreugde werd ik ook oma. Het innerlijke kind in mij mocht spelen, dansen, zingen, ravotten, …
Het volgende geschenk op mijn pad was dat ik La Verna leerde kennen. Ik volgde twee jaar de groep authenticiteit bij Kristin. Daar schrok ik van mezelf. Hoeveel verdriet, kwaadheid, angst, … had ik goed opgesloten in mezelf! Ik leerde mijn gevoelens toe te laten zonder oordeel. En wat ik vooraf onmogelijk achtte, gebeurde: ik leerde voor mezelf te zorgen in plaats van te denken dat ik alle problemen van de hele wereld op mijn schouders moest tillen. Ik kon wat bij de ander hoorde ook echt bij die andere laten en hem of haar zo de kans geven om te groeien, net als ikzelf. Zo kreeg ik meer en meer inzicht in mijn ‘levensweg’ op aarde, die zo lang een ‘lijdensweg’ was geweest. Er was nu ruimte om bij mijn diepste zelf te komen. De zomerweek, de reis naar Assisi en naar de katharenstreek, het abdijweekend, de inspiratiedagen, de vieringen, de wandelingen, … alles hielp mij daarbij.
Toen er nieuwe vrijwilligers werden gezocht, heb ik meteen ‘ja’ gezegd. Nu help ik al enkele jaren bij de praktische organisatie van de vieringen: soep maken, tafels en stoelen klaarzetten, de ruimte versieren, mensen welkom heten, afwassen, opruimen, tafelkleden wassen en strijken, … Er komt veel bij kijken, maar ik doe het graag.
Ik bewonder de vele mensen die al een getuigenis hebben gegeven tijdens een viering. Vaak herken ik mezelf in hun verhaal en ik leer er veel uit.
Ik krijg veel van La Verna. Het gevoel van verbondenheid doet mij zo’n deugd. Telkens kijk ik ernaar uit om mensen terug te zien en het maakt me blij als ik ook anderen zie genieten. In La Verna voel ik mij een stukje van een grote puzzel: ik hoor erbij en ik mag zijn wie ik ben.
Tegelijk heb ik leren omgaan met alleen zijn. De dagen met La Verna zijn hoogdagen voor mij, ik geniet met volle teugen van het samenzijn en de verbondenheid, maar ik kan ook weer thuiskomen bij mezelf.
Om dat alles ben ik zeer dankbaar… Meer en meer voel ik mij een bloeiende zonnebloem!
Marie De Ruytter
Juli 2014
Geef een reactie