Beste vrienden,

Er zijn geen zekerheden meer in het leven. Zelfs de seizoenen voelen het. We hadden geen echte winter dit jaar. En hoewel zachte temperaturen op zich aangenaam zijn, voelen velen dit aan als een gemis. Laat het maar eens goed winteren, dan weten we des te zekerder dat nadien de lente komt. Nu was er twijfel: is het nu al lente of zal de winter toch nog komen?

De contrasten in het leven, ze geven karakter en kleur aan het bestaan. Zonder een echte winter kijken we minder uit naar de lente. En een winter heeft ook zijn functie: laat alles in de natuur maar afsterven, dat is zuivering.

Zo ook met het leven: het toelaten van pijn en verdriet is de voedingsbodem van echte vreugde.
Edward en ik hebben het nog ervaren tijdens het weekend ‘Omgaan met kwetsbaarheid’: hoe het delen van kwetsbaarheid mensen dicht bij zichzelf brengt, dicht bij de bron waar vreugde en verdriet hand in hand gaan, waar het onderscheid tussen deze twee polen wordt opgeheven en ze één worden. Weg is de dualiteit, er is een overstijgende werkelijkheid.
Er was het verhaal van een vrouw die haar jongvolwassen dochter had verloren. Ze vertelde erover. De liefde waarmee ze over haar dochter sprak, beroerde ons allen. De vrouw liet ook een lied horen dat in de begrafenis was gespeeld en ze nodigde ons uit om te dansen op de muziek. Ze toonde ons de dans en nam ons allen erin mee. De vreugde die ik daarbij ervaarde, was hemels, alsof er rechtstreekse energie ‘van boven’ naar ons toekwam. De dochter wàs er. Haar liefdeskracht was voelbaar en voedde ons.
Ook tijdens de viering rond bidden had ik een soortgelijke ervaring. Ik hoorde van een paar aanwezigen dat ze een engel hadden gezien boven onze hoofden. Ikzelf heb geen engel gezien, maar ik heb wel de sterke energie gevoeld, het opgenomen zijn als groep, het gedragen zijn door een kracht die groter is dan wijzelf. Sommigen noemen dit God. Ik voel het aan als een universele liefdeskracht die doorheen alles zichtbaar wordt en de bron is van het leven, de bron van ons zijn.
Om die kracht te voelen hebben we elkaar nodig, en goede omstandigheden. Dat is voor mij de diepe vreugde van La Verna: dat door samen te zijn die geestkracht voelbaar aanwezig wordt en ons voedt.

Omgekeerd is het ook zo: waar echte vreugde is, of misschien moet ik eerder zeggen waar echte liefde is, komt verdriet naar boven. Als je iemand ontmoet die je graag ziet, echt graag ziet, dan kan dit pijn oproepen. Oud kinderverdriet ziet soms pas het licht door een zielscontact. Liefde nodigt uit om de diepere lagen in onszelf naar boven te laten komen. Alsof de donkere kamertjes in onszelf, de kamertjes die we nog niet kenden, plots verlicht worden. Zo worden we heel. En worden onze dromen zichtbaar.

Winter en zomer, duisternis en licht, ze zijn één.
Laten we nu genieten van de langere dagen. En dat het volgend jaar maar opnieuw goed wintert!

Met een frisse lentegroet,

Kristin
Maart 2014