Cecile De Cock

Ik ben Cecile De Cock.
Sinds september 2009 geniet ik van een goed gevulde pensioentijd. Voordien werkte ik veertig jaar als godsdienstleerkracht in de Sint-Bavohumaniora te Gent.

Drie grote passies hebben tot nog toe mijn leven getekend en staan nog steeds op de voorgrond: zingen, dansen en spiritualiteit.
Wat me ook van jongs af heeft geboeid is solidair zijn met de zwakke mens in de samenleving, dichtbij of veraf. Opgegroeid als jongste in een gezin van negen kinderen leerde ik al vroeg te delen, te werken, dankbaar te zijn met wat je hebt, respect te tonen voor je medemens, aandacht te hebben voor de natuur, voor schoonheid en zeker ook voor het religieuze.
Via mijn werk als godsdienstleerkracht bleef ik zoeken naar en vormgeven aan waarden als rechtvaardigheid, medemenselijkheid, liefde, vertrouwen, mededogen. Een jarenlange zoektocht werd het, waarbij het evangelie een zeer belangrijke rol speelde. Ik vroeg me dikwijls af wie die Jezus van Nazareth toch was. Ik zong dan ook altijd heel bewust met mijn leerlingen:
“Wie is die man, die frank en vrij, eenvoudig tot de mensen kwam; die voor zichzelf geen veiligheid of rijkdom vroeg en enkel in zachtmoedigheid armoede van de anderen droeg?”

De teksten van Huub Oosterhuis, waarvan er heel wat op muziek gezet zijn door Bernard Huijbers, Tom Löwental en Antoine Oomen, zijn en blijven voor mij krachtige bronnen van spiritualiteit. Mijn kijk op mijn eigen levenssituatie, op mensen, op de wereld, op God werd er sterk door gevormd. Ik herken me volledig in liedteksten als ‘Groter dan ons hart’, waaruit ik de volgende tekstfragmenten licht:
“Gij die geen naam vergeet, geen mens veracht, laat niet de dood die alles scheidt en leeg maakt, laat niet de tweede dood over ons komen.”
“Voor allen die gekruisigd worden, wees niet niemand, wees hun toekomst ongezien. Voor mensen die van U verlaten zijn, voor allen die hun lot niet kunnen dragen, voor hen die weerloos zijn in de handen van de mensen.”
“Omdat Gij het zijt, groter dan ons hart, die mij hebt gezien, eer ik werd geboren.”

Toen ik in april 2000 in De Harp in Izegem een driedaagse meemaakte rond Pasen raakte mij de schoonheid, de eenvoud en de diepe betekenis van de meditatieve dans. Die positieve ervaring werd verstrekt tijdens een cursus over het zevenvoudig pad van Franciscus, gegeven door Hein Stufkens, waarin Brigitte Geerlings ons dagelijks een uur meenam in de sacrale dans. Zo kwam ik ertoe de opleiding tot docent sacrale dans te volgen in de Vlaamse School voor Sacrale Dans in Cadzand. Met veel dankbaarheid en warmte kijk ik hierop terug.
Sacrale dans betekent heel veel voor mij. Voor mij is de essentie van deze dans dat je in verbinding treedt met jezelf (je diepste kern), met anderen om je heen, met de Andere, met de universele goddelijke krachten. Het gaat er telkens opnieuw om je te aarden, je hart te openen voor al wat leeft, zonder te oordelen. Om liefdevol accepteren en omarmen wat is, zowel vreugde als pijn in jezelf en in de anderen. Lukken en mislukken zijn dan oefeningen om alle overbodige ballast los te laten. Dat is een langzaam proces van vallen en opstaan.
Via sacrale dans werd en word ik steeds weer geheeld. Het zijn rijke ervaringen voor mij, die ik iedereen toewens.

Binnen La Verna voel ik me een schakel in de lange keten van vrijwilligers die elkaar inspireren en ruimte geven om verbondenheid te beleven waar en wanneer dan ook. Mijn engagement krijgt vooral concreet vorm in de maandelijkse vieringen waarin ik vaak de meditatieve dansen en de samenzang begeleid.
Naar aanleiding van de benefietavond ‘Vijf jaar La Verna’ in april 2009 waren er een twaalftal vrijwilligers bereid om onder mijn leiding enkele feestelijke, vreugdevolle dansen in te oefenen en op het podium te brengen. Het werd een begeesterend en bezield gebeuren, vooral toen iedereen in de zaal werd uitgenodigd om al dansend een lange slinger te vormen en te delen in de vreugde van het samenzijn.
Diezelfde avond nog zong een ad hoc samengestelde groep van achttien mensen, opnieuw onder mijn leiding, uit volle borst enkele liederen als aanzet tot een geslaagde samenzang, o.a. ‘Fratello Sole’, ‘May we dwell in the heart’ en ‘Bless the Lord’. Als verrassing voor Kristin Vanschoubroek, de motor van La Verna, zongen we onaangekondigd nog een extra lied: ‘Miracle Unfolds’, waarvan we haar een versie op cd cadeau deden.
Katelijn Vanhoutte, die de repetities organiseerde, beschreef het gebeuren als volgt: “Het zijn niet de noten die de muziek maken, maar de twinkelende ogen, het enthousiasme, de glimlach op de gezichten, de ademloze stilte na de laatste noot, …” Het blijft een onvergetelijke ervaring voor ieder van ons.

In La Verna waardeer ik de openheid en de ondersteuning voor ieder die zich geestelijk wil ontwikkelen en verlangt naar verdieping en verbondenheid. Dat maakt onze positieve krachten wakker. Het leven ten volle beleven in wel en wee is ook voor mij heel belangrijk. Daarom zoek ik regelmatig de stilte op, zowel thuis als in de natuur. Gebeurtenissen laten bezinken en mezelf bevragen helpt mij om bij te sturen waar nodig. Wandelingen met enkelen en goede gesprekken vervullen mij met vrede.

De laatste maanden word ik opnieuw geconfronteerd met de terminale ziekte van een broer. Het stemt me enorm verdrietig, vooral op momenten waarop er geen verbondenheid tot stand kan komen. In het boek ‘Levenslessen, Over het leven voor de dood’ van Elisabeth Kübler-Ross en David Kessler las ik het volgende: “De lessen die we te leren hebben gaan over onafgemaakte zaken die we dienen op te ruimen. Hoe meer lessen we leren, hoe meer problemen we oplossen, en hoe vollediger we leven – écht leven. Om als we dan sterven te kunnen zeggen: God, ik heb geleefd.”
De onzekerheid, de wanhoop en de twijfel die hieraan voorafgaan, is voor iedereen die erbij betrokken is erg verschillend. Dat ervaar ik nu heel sterk.

Tijdens de maandelijkse vieringen biedt La Verna de mogelijkheid tot het delen van onmacht en pijn, vreugde en dankbaarheid. Voor de viering begint, kan iedereen die dat wil iets in het La Verna-boek schrijven: een vraag om steun van de gemeenschap, iets om voor te bidden of te danken. Het kan iets zijn voor jezelf of voor een ander. Dat wordt dan voorgelezen en de gemeenschap antwoordt met een kort lied.
Met dit lied sluit ik graag mijn verhaal af.

May we dwell in the heart

May you dwell in the heart,
May you be free from suffering,
May you be healed,
May you be whole,
May you be in peace.

May all beings dwell in the heart,
May all be free from suffering,
May all beings heal in the heart,
May we all be at PEACE.

Dat jij mag thuiskomen in het hart,
Dat jij vrij mag zijn van lijden,
Dat jij mag genezen,
Dat jij heel mag worden,
Dat jij in vrede mag leven.

Dat alle wezens in het hart mogen thuiskomen,
Dat iedereen vrij mag zijn van lijden,
Dat alle wezens mogen genezen,
Dat we allen in VREDE mogen zijn.

Cecile De Cock
Oktober 2010