Art & Quotes is terug!
Ik ben zo blij dat deze rubriek terug z’n plekje in het tijdschrift heeft. Ik ben graag creatief bezig en ben blij dat ik dit met jullie kan delen. Als creatieve kunstenares stel je je altijd een beetje kwetsbaar op. Men vindt je werk mooi of het spreekt net niet aan… en dat is niet altijd makkelijk, maar allemaal oké. Het delen is voor mij het belangrijkste, de verbinding maken, expressie geven en tonen aan wat leeft en is.
2020 is een jaar van intense verandering…
Voor mij begon het op 17 april 2018. Die dag zal ik nooit vergeten… Toen wist ik dat 2020 helemaal anders zou zijn voor mij, mijn ganse familie en ons 52- jarig familiebedrijf ‘Opel Willy’.
Op m’n planning stond die dag, een ‘cadeau dagje’ aan mezelf: Authenticiteit met Kristin in het La Verna huis volgen, samen met ons groepje van vriendinnen mag ik wel zeggen na 18 jaar erbij te zijn. Niemand zou me dit afnemen.
Echter, daags voordien kreeg ik onverwachts een telefoon. Ik moest en zou bij onze contractuele autodistributeur op vergadering komen, morgen om 15 uur! Ik voelde in het gesprek dat er geen keuze was, dit deden ze anders nooit zo kort op de bal!
De business overheerste terug mijn persoonlijke afspraken. Dat is zo normaal als je je eigen bedrijf hebt. Business gaat altijd voor… Dus niet naar La Verna.
Gearriveerd ging het gesprek heel snel, ergens verwacht maar toch ook onverwacht.
Ik kreeg een dank voor mijn 32 jaar leiding in m’n business met hen. Het ging eindigen begin 2020. Ik was niet alleen. Alle Europese dealers waren opgezegd, maar onder verschillende voorwaarden: doorgaan, of doorgaan mits voorwaarden, of totaal niet meer. Wij waren bij de laatsten: totaal niet meer!
Daar stond ik dan… Ongeloof en een beetje in shock. Het drong nog niet door. Wij waren toch jaren schitterend bezig geweest? We stonden steeds in de top drie! We hadden alle doelstellingen behaald en waren zelfs net nummer één in België geweest. Dus…?
Ik voelde me verward en tegelijk ook blij. Ik kreeg plots meer ademruimte en bij het buitengaan op de parking lachte ik en voelde ik : ‘Yes, eindelijk gaat er iets veranderen’!
Tien jaar geleden, in mei 2010, was er al iets veranderd. Ik wou het iets rustiger aan doen. De auto-business was zeer intens en stressvol. Ik ging vaak tot het uiterste en als gevolg daarvan was ik vaak ziek. Daarom beslisten mijn echtgenoot en ik om onze droom, een eigen plek in Montana – USA, te realiseren. We waren al jaren verliefd op een droomlocatie in Ennis, een dorpje met zo’n 1000 inwoners, midden in de Rocky Mountains, vlak bij Yellowstone National Park, het eerste park in de USA! We hebben toen eindelijk de stap gezet!
Onze familie auto-business leiden van ginder uit ging perfect. Ons team werkte schitterend mee. En zo kwam er meer balans in mijn leven. Ik kreeg ginder de tijd om creatief bezig te zijn en te schilderen. Die ‘andere’ kant van de businessvrouw, de kunstenares in mij, kreeg ruimte!
Ik signeerde mijn werken met ‘Tiki’.
En dan…
Op 1 januari 2020 werd ons bedrijf en team overgelaten. De twee voorbije jaren waren heel intens geweest. Alles moest in goede banen worden geleid. Ik was trots op ons team. Hen een verdere toekomst geven was prioriteit geweest en dat was gelukt.
Maar nu? Daar stonden ik, mijn echtgenoot en mijn zus, zonder business, zonder job… Een totaal nieuwe periode en ongekend pad lagen voor ons. Van verandering gesproken!
Een vriendin gaf me de quote ‘If someone hurts you, cry a river, build a bridge and get over it’. Dat heeft me zo geholpen! Dat was wat ik moest doen, dit was mijn weg te gaan.
Je bent zo vertrouwd 34 jaar je eigen baas te zijn, leiding te nemen en prachtige resultaten met een team neer te zetten, dat vragen als: wie ben ik? wat wil ik? wat kan ik?, opduiken.
Hoe moet ik loslaten? Wat is dat: ‘laten zijn’? Hoe vind ik mijn innerlijke rust en harmonie terug? Hoe stap ik op het nieuwe pad? Hoe kom ik uit die duisternis?
Want die was en is er zeer zeker, er is een intens rouwproces bezig, het verlies van iets dat me zeer dierbaar was. Het voelt dikwijls donker en zeer pijnlijk, verdrietig ook, alsof ik gekwetst ben tot diep in mijn ziel. Mijn verbinding met de zaak was heel intens. Niet alleen mijn levenswerk, maar ook dat van mijn ouders was er niet meer…
En op dat pad van verandering komt meer tijd en daar komt de Art & Quotes rubriek :-).
Schilderen, olie op doek, fotografie, creatief bezig zijn, helpt mij uit die duisternis! Helpt me uit het denken te gaan en los te laten. Dat witte blanke canvas voor me, echt vanuit én in mezelf kijken, alle emoties voelen, toelaten en ernaar luisteren. Ze laten stromen…
Toen ik aan het doek, dat je op de afbeelding op de volgende pagina ziet, begon, had ik een beeld in mijn hoofd … Het gemis van mijn andere plek, Ennis in Montana, was groot. Omwille Covid-19 mogen we er niet naartoe dit jaar. Ik mis mijn bergen, de natuur, de prachtige wolkenlucht, het licht en de donkerte in de vallei. Ook de beren, arenden, herten en elanden mis ik. Die komen soms door de tuin wandelen. De wilde natuur is zo dichtbij daar… Al meer dan een jaar ben ik daar niet. ‘t Doet pijn en voelt donker in me. Dus een eland schilderen wadend in de rivier…
Me in Montana voelen :-).
Maar ik liep vast. Weken bleef mijn doek ‘Blue moose’ in z’n basis staan. Toen ik een ander doek wou afwerken en ook dat niet lukte, de kleuren zaten volledig fout, de sfeer was niet wat ik wou…, voelde ik me ellendig, ‘grrrr, waarom lukt het niet’? Echt down, boos en gefrustreerd zei ik: ‘Zie, ik kan het niet, ik doe het niet goed, mijn ‘Blue moose’ (blauwe eland) wil ook niet lukken’!
Ik zei tegen mezelf: ‘Ik denk teveel, wil perfectie, ‘t moet mooi zijn… Ah, laat toch los Kathleen en laat het stromen’! Vanuit frustratie, teleurstelling, donkerte en harte-verdriet nam ik het doek vast en plaatste het op de ezel. Ik zei tegen mezelf: ‘Nu ga je gewoon kladden en spatten, uw intuïtie volgen, je gaat loslaten!!! En is het niet mooi, het is oké. Just have fun and enjoy’!
En toen gebeurde iets wonderlijks, ik nam verf en penseel, mengde en checkte mijn kleuren niet echt, gewoon doppen en op het canvas brengen. Het voelde fijn. Het stroomde. Het denken was weg …
Ik liet de verf vloeien, een veeg en spatje hier en daar… niks onder controle, gewoon toelaten en doen.
Ik voelde me zo anders worden, een lach kwam op mij gezicht, ik voelde ‘t licht in me schijnen, m’n hart straalde. Dit was fijn. Hier heb ik plezier in. Dit doe ik graag…
Door de duisternis niet te bestrijden maar te ontvangen komt er licht!
