Philippe Claudel (2011)
Dit is de tweede film van de Franse auteur en regisseur Philippe Claudel. Na het wondermooie en hartverscheurende ‘Il y a longtemps que je t’ aime’ zag hij het als een uitdaging om een meer lichtvoetige film te maken.
Allesandro is een docent barokke muziek, die zijn vrouw heeft verloren toen hun dochtertje enkele maanden oud was. Hij woont samen met zijn dochter, intussen vijftien jaar, en zijn anarchistische broer die geen werk heeft maar voor de vrolijke noot in huis zorgt. Tussen alle drukte van het lesgeven en het huishouden door, vindt Allesandro nog de tijd om te gaan voorlezen aan het ziekbed van enkele mensen.
Ogenschijnlijk heeft hij alles onder controle, maar wanneer zijn dochter een vriendje krijgt, wordt hij geconfronteerd met zijn eigen onverwerkt verdriet. Er komen barsten in hun relatie en het wordt hem steeds duidelijker dat ze wil loskomen uit de bescherming die hij haar wil bieden. Zij kiest resoluut voor de toekomst, terwijl hijzelf in het verleden blijft vastzitten. Maar ondanks hun aanvaringen houden ze zielsveel van elkaar. Samen met haar gekke oom maakt het meisje een profiel van haar papa om op een datingsite te zetten. Ze hoopt dat hij opnieuw gelukkig kan worden in een nieuwe relatie. Haar vader weet hier zelf niets van en deze situatie leidt tot enkele hilarische toestanden.
De film is een tragikomedie waarin op eerder luchtige wijze een aantal universele thema’s aan bod komen, zoals rouwverwerking en de plaats die de doden innemen in het leven van hen die achterblijven, het zoeken naar onafhankelijkheid terwijl men de ander niet wil verliezen, het overwinnen van angst en twijfel om zich open te stellen voor een nieuwe liefde. Ook de prachtige muziek geeft een meerwaarde aan het verhaal.
‘Tous les Soleils’ is een warme en diepmenselijke film, die ik met veel plezier wil aanbevelen.
Anne Hendrickx
Geef een reactie