Beste vrienden,

Op 21 december 2012 vierden we de overgang naar een nieuwe tijd. Dat was een symbolische dag, want veranderingen voltrekken zich niet van het ene moment op het andere. Vaak gaat er een lange voorbereidingstijd aan vooraf en duurt het nog geruime tijd voor het nieuwe zich werkelijk in het leven heeft verankerd.

Toch heb ik de indruk dat heel wat veranderingen zich nu in een snel tempo aan het voltrekken zijn. Ik zie het bij veel mensen. Het ene inzicht is er nog maar net en er dient zich al een volgend aan. Het lijkt alsof wat al lang in stilte en onderhuids aan het broeden was, nu naar buiten komt. De relatie met de partner, de ouders, de kinderen, het werk, vrienden, … veel wordt uitgezuiverd in deze tijd. Mensen verlangen steeds meer te leven vanuit hun kern, vanuit wie ze zijn. Leven volgens wat anderen verwachten of wat de maatschappij voorschrijft, geeft niet langer voldoening. Steeds meer mensen willen leven vanuit hun talenten, vanuit dat wat hen energie geeft. Ze willen het verschil kunnen maken.

Dit betekent ook een tijd van confrontatie. Leven vanuit jezelf is geen ‘geiten-wollensokkengedoe’. Het is vaak hard werken om de nodige inzichten te verwerven in jezelf en in wat je wil bekomen. Wanneer dat helder is, moet je het ook nog in communicatie brengen op zo’n manier dat de boodschap overkomt. Het is een hele kunst om in dat proces én bij jezelf te blijven én tegelijk respect op te brengen voor de belevingswereld van de ander. En daar samen een weg in te vinden. Het gaat om vaardigheden die zo wezenlijk zijn dat ze in de opvoeding en in het onderwijs zouden moeten worden doorgegeven.

Wij willen er alvast werk van maken binnen La Verna. In de vieringen komen steeds meer mensen spontaan naar voor om te getuigen over hun leven. Het is een evolutie die we toejuichen. Mensen die zich kwetsbaar durven opstellen, zijn een uitnodiging voor anderen om dat ook te doen. Mensen die eerlijk spreken, roepen diezelfde eerlijkheid op bij de luisteraars. Zo gaat dat: een rimpeling in het universum deint ver uit…
Bij enkele mensen ontstaat tegelijk een gevoel van gêne. Moet dit alles zo expliciet worden gezegd? In Vlaanderen heerst een cultuur van emoties omfloersen. We doen vaak liever iets voor de ander dan dat we echt naar hem of haar luisteren. We weten ons vaak geen houding te geven als iemand zegt hoe het echt gaat. We hebben niet geleerd om gevoelens van onbehagen, pijn of kwaadheid te accepteren. Vaak praten we ze weg met uitspraken als: ‘je moet het je niet zo aantrekken’ of ‘de ander bedoelt het goed’ of ‘je hebt het niet goed begrepen’ of ‘je gaat ons dat toch niet aandoen’. Of we proberen iemand op andere gedachten te brengen: ‘doe eens iets leuks, het zal wel overgaan’ of ‘je moet leren wat positiever te denken’. We laten de ander in de steek. En we beseffen het niet.

Dat doet me denken aan de reeks ‘De Bleekweide’ op televisie. Ik vind het een verdienste van het programma dat gevoelens bespreekbaar worden gemaakt. En hanteerbaar. Het is duidelijk dat het creëren van een ruimte waarin gevoelens er mogen zijn en tot expressie mogen komen, helend werkt. Iedereen kan leren zo’n ruimte te creëren, daar hoef je geen therapeut voor te zijn. Elke ouder kan leren om echt te luisteren naar wat een kind beroert, elke vriend(in) kan leren zo te luisteren dat de ander zich durft uit te spreken. Heel wat therapeutische gesprekken zouden overbodig worden als we ons die kunst meer eigen kunnen maken.

Ik zie het ook in mijn praktijk: soms hoef ik niet meer te doen dan onbevangen te luisteren. Wie zich echt gehoord voelt, geneest. Dit is ook een van de hoofdredenen voor het bestaan van La Verna: het verlangen om een ruimte te creëren waar mensen op verhaal kunnen komen, een plaats die veilig genoeg is om je kwetsbaar op te stellen, een plek waar aan bod kan komen wat je vaak angstvallig verstopt uit angst niet begrepen of afgewezen te worden.
Het vormt een tegengewicht voor deze tijd van ‘social media’, die gekenmerkt wordt door veelheid, snelheid en vluchtigheid. We zien La Verna als een organisatie waarin stilte, reflectie en eerlijke communicatie worden geoefend en waar dat een voedingsbodem kan zijn voor geestelijke ontwikkeling. Die diepte in een mens laat zich niet vangen in snelle, hapklare oplossingen. Het is vaak een trage weg, een weg van geduld en volgehouden inspanning. En van verdragen dat er duisternis is. Pas als je leert omgaan met de duisternis kan je in het volle licht komen.

Vergelijk het met het beklimmen van een berg. Wie te snel start, is algauw uitgeput. Je moet leren doseren: je stappen afstemmen op je ademhaling, op tijd en stond een rustpauze inlassen, tijd nemen om te genieten van de tocht. En weten dat er perspectief is, dat je een doel hebt, dat je reden hebt om vol te houden omdat een schitterende uitzicht op je wacht.
Het helpt als er een metgezel is op je tocht: iemand die samen met jou de tocht gaat. Soms heb je ook een gids nodig: iemand die de tocht al eens heeft gedaan en die je bijstaat als er hindernissen zijn.

We blijven ons inzetten voor La Verna: een kans tot ontmoeting, een plek waar je jezelf mag zijn, een oase om stil te worden, een plaats waar inzichten worden aangereikt, een vreugdevolle gemeenschap waar wordt gedeeld, gegeten, gezongen, gedanst, … waar ‘samen’ een antwoord geeft op eenzaamheid.

Met een hoopvolle en frisse lentegroet,

Kristin
Maart 2013