Datum en tijd
27/01/2024
14:30 - 17:30
Samenspraak
Melissa Missault, Hans Juchtmans en Kristin Vanschoubroek
Zaterdagnamiddag 27 januari 2024
La Verna Gent en La Verna Geel vinden het fijn om af en toe samen een activiteit te organiseren. Daarom is er opnieuw een ‘samenspraak’ in De Lichtbron, Huis voor Dialoog en Herbronning, in Wijnegem.
Deze keer kiezen we voor een thema dat past in putje winter. De natuur ligt stil, alles is schijnbaar dood. Zo is het soms ook in het leven. Er kan iets gebeuren waardoor je leven stil komt te liggen en je niet ziet hoe het verder moet.
Toch ligt in zo’n breekmoment vaak de kiem van verder leven.
De drie sprekers vertellen wat hun ervaring is met de dood en hoe het omgaan ermee hun leven mee richting geeft.
Na de getuigenissen is er ruimte voor gesprek met de aanwezigen.
Hans Juchtmans (1965): ‘Liefde stopt niet waar het leven eindigt’
Hans maakt herdenkingsstenen of -monumenten en komt daardoor vaak in contact met mensen die een dierbare hebben teruggegeven. Hans is geboeid door de dood en zal een getuigenis brengen over de dood van zijn moeder. ‘Mijn moeder heeft me laten zien dat je kunt sterven met veel dankbaarheid, omdat liefde niet stopt waar het leven eindigt.’ Echt ten volle leven is eerst leren sterven.
Hans creëerde ook een stiltetuin, die op geregelde tijden voor iedereen toegankelijk is, vanuit het bewustzijn dat het pas in de stilte is dat een mens zichzelf vindt.
Ondernemer van mijn eigen leven.
‘Als kunstenaar moet je
als het ware
je eigen beeldhouwer zijn
en jezelf uitbeelden in de vorm
die je verkiest.’
(Visitekaartje van Hans)
Melissa Missault (1983): ‘Een liefdevolle verbinding met de dood’
Voor Melissa is de dood niet het einde maar is ze integendeel een belangrijke stap van transformatie binnen de grote cyclus van leven, dood, leven.
Ze zal vertellen hoe ze tijdens een dieptepunt in haar leven de ervaring kent van zich gedragen en gesteund voelen door iets dat groter is dan haar gekwetste ik.
Later in haar leven ontwikkelt ze een heel eigen visie op de dood. Deze visie geeft haar de kracht om voller te leven en haar eigen project ‘Zielenzalf’ uit te bouwen.
Kristin Vanschoubroek (1953): ‘Sterk als de dood is de liefde’
Kristin zal vertellen over het meemaken van ingrijpende overlijdens tijdens haar leven: haar broertje, haar vader, haar liefste vriendin, haar moeder. Elk overlijden was anders en riep andere emoties op, en open-baarde andere wijsheden. Ze ziet haar eigen dood als het ultieme thuiskomen, terwijl ze tegelijk verlangt om nog lang te leven.
Verder zegt ze iets over de troost om zowel het leven als de dood als een ‘gegeven’ (lot) te zien en wat dit betekent voor onze persoonlijke groei. Tot slot kan ze iets zeggen over hoe ze in haar werk als therapeute omgaat met de mensen die vanuit de ondraaglijkheid van het leven verlangen naar de dood.
Waarom zouden we rouwen om onze doden?
Zij zijn op een plek waar geen schaduw, duisternis, eenzaamheid, isolement
of verdriet meer voorkomen.
Zij zijn thuis.
Ze zijn teruggekeerd naar de bron van hun identiteit,
de grootste omhelzing van het heelal
die het zichtbare en het onzichtbare, het tijdelijke en het eeuwige,
als één bijeenhoudt.
Uit: Anam Cara: Mystiek uit de Keltische wereld, John O’ Donohue
De Lichtbron
Wanneer: Zaterdag 27 januari van 14.30 u. tot 17.30 u.
Waar: De Lichtbron, In het park, Turnhoutsebaan 381, 2110 Wijnegem
Bijdrage: € 15, koffie, thee en versnapering inbegrepen
Info: Inschrijven doe je bij claudine@laverna.be en door storting van de bijdrage. Vermeld bij je overschrijving ‘Leven en dood, onlosmakelijk verbonden’.