Eindelijk was het zover!
Na het aanleveren begin december 2021 van ons Januari – Maart 2022 La Verna tijdschrift, vertrokken we op 15 december naar ons Amerikaans huisje, in Ennis – Montana.
Al 12 jaar ons hart- en zielsplekje in de Rocky Mountains. We keken er enorm naar uit om de bergen terug te zien, de kleurrijke zonsopgangen te beleven, alsook de intens donkere hemel met zijn blinkende sterren en prachtige maan. Opnieuw de stilte en wilde dierengeluiden beluisteren… Ja, er helemaal klaar voor!
Mijn echtgenoot was super blij met het vooruitzicht zelf een grote kerstboom te kappen in het bos, hem te decoreren en ons geliefd ‘eland kerststalletje’ zijn plekje erbij te geven.
Initieel was ons plan te vertrekken op 14 maart 2020. Maar daags voordien ging de ganse wereld in lock down. Alle grenzen werden gesloten, onze Esta Visa’s geannuleerd, reizen was compleet ‘out’ wereldwijd…
En dit net toen wij alle tijd hadden om ginder te zijn! We hadden immers ons 53 jarige bestaande familiezaak overgelaten eind december 2019. Dus eindelijk konden we er langer blijven… maar niet dus. Covid-19 was er.
Augustus 2019 was de laatste keer dat we er waren, dus zo’n 2 jaar en 4 maand later was het verlangen ons huisje terug te voelen, warmte en liefde te geven heel groot.
Nog extra voor ons vertrek, zodra we vernamen dat ergens in November 2021 Amerika zijn grenzen ging openen, plande mijn echtgenoot zijn tweede rugoperatie speciaal begin november, 6 weken platliggen en dan helemaal klaar om de lange reis te maken. Spannend en intens, maar eindelijk gebeurde het.
15 december vertrokken we 😊 en alles liep vlot. Vijfentwintig uur later waren we aan onze andere voordeur.
Onze zelf gekapte kerstboom brachten we de vierde dag in huis, met alle decoratie en lichtjes gaf het dadelijk een heerlijke warme sfeer. We waren er, yeeha!
13 dagen later kregen we nieuws uit België dat de mama van mijn echtgenoot overleden was, 3 dagen voor haar 99e verjaardag. Hij is dadelijk terug naar België gegaan, ik bleef ginder. De reis was te zwaar voor me, ik was ziek. Maar in mijn hart was ik bij onze familie en het afscheid van ‘grote moe’. Het was haar wens geen ‘100’ te worden zei ze altijd. Haar wens werd vervuld, ze was nu bij ‘grote va’ die ze al 32 jaar miste.
Qua temperaturen was het absoluut aanpassen, -22°C tot – 32°C, die nog lager gingen gezien wind en felle sneeuwstormen door de vallei raasden. Gevoelstemperaturen tot -42°C, dat is echt berenkoud! Je blijft lekker binnen en dankbaar geniet je van de warmte en geborgenheid in je huisje.
Alzo was er veel tijd om creatief te zijn, te breien en te schilderen in mijn studio. Twee en een half jaar immers had ik geen nieuwe werken kunnen binnenbrengen in Gallery 287 in Ennis. De galeriehoudster Cathy was super blij me te zien en ik haar. Ik kon weer nieuwe werken maken en in de galerij tentoonstellen. Het was genieten ook van alle andere ‘Home made in Montana’ creaties van andere kunstenaars die ik lang niet meer gezien had.
Het bleef wel koud maar er waren ook zonnige dagen zonder wind, dus tripjes op onze quad de besneeuwde bergen in, dat was genieten! Ik voelde opnieuw dat dit ‘echt mijn plek’ is waar ik moet zijn. Het werkt zo helend. Mijn hart en ziel krijgen zo’n voeding, gewoon in die prachtige natuur zijn is een wonderlijk medicijn…
Een bezoek aan Yellowstone deed me ook weer echt thuiskomen.
Wat had ik het gemist! Mijn hartje maakte een sprongetje, ik was er!
Je ruikt gewoon de diepe ‘oermoeder Aarde’. De sulfergeur (rotte eieren geur noemen velen het) ruikt voor mij heerlijk! Verslavend zelfs want zodra we binnenrijden zet ik het raam van de auto open, ik wil die geur voortdurend in me opnemen en het geeft zo’n diepe verbinding met de aarde en wat er allemaal in en op leeft. Op bepaalde plekken hoor je de aarde onder je kolken, wild klotsend water met hun ‘Roaring Mountain’ geluiden. Er leeft veel onder je… dat hoor je, voel je én ruik je. Uniek!
Reeds 28 jaar is Yellowstone een herbronplek voor me, de natuur die je telkens ziet veranderen, hoe ze zich aanpast en herstelt, maar absoluut ook van zich laat horen. Alles leeft!
Bij deze trip was het -29°C en dan zie je kraaien, zwanen op de rivier, wolven, coyotes, buffalo’s… Verbluffend hoe zij deze winterkoude en sneeuw trotseren, er leven en overleven. Het maakt enorme indruk op me. Moeder natuur gaat haar gang want hier en daar zie je karkassen liggen waar andere dieren hun voeding in vinden en alzo in leven blijven. Zelfs muizenspoortjes in de sneeuw…
Het is een unieke plek, een boeiende wereld die hard is maar ook zo teder en mooi.
Nog een energetisch heel voedende plek voor mij is Jackson Hole in Wyoming. Zo’n 3 uur rijden van bij ons. We wilden dit doen op een moment dat er geen sneeuwstormen waren, gezien de trip je toch over bergpassen brengt en heel spannend kan zijn. Maar het was heerlijk! De trip verliep heel vlot en we genoten van de zo mooie landschappen. In dit kleine stadje zijn 30 kunst galerijen, waarvan wij er 10 bezocht hebben op die namiddag. Een fijne voedende overdosis aan inspiratie. Mijn hartje ging sneller slaan.
Enkele van mijn favoriete inspirerende kunstenaars zijn David Frederic Riley die ik in 2018 persoonlijk ontmoette in Bozeman. Ook Amber Blazina uit Bozeman en Julie T. Chapman uit Missoula…
Verschillende stijlen maar ze spreken helemaal tot mijn ziel. Ik voel me zo verbonden met hun kunst.
Gedurende ons verblijf in Ennis ontvingen wij foto’s van ons Chihuahua hondje, Obi Wan Kenobi, mijn 15 jarig soulmaatje. Hij was afwisselend bij de hondenoppasser of bij mijn ouders en zij zorgden super voor hem. Hij was gelukkig en kreeg veel knuffels, a happy dog 😊. Echter twee weken voor onze terugkeer ging het niet goed, hij niesde heel veel en wou niet meer eten. We hadden veel contact die periode met mijn ouders en onze dierenarts… waarbij ze ons lieten weten… ‘Jullie komen volgende week terug maar een weekje is lang voor Obi’ke’…
De tumoren in zijn neusje waren heel snel gegroeid en hij hongerde zichzelf uit. Wat mijn mama hem ook voorschotelde, zijn lievelingskostjes, het ging echt niet meer…
De moeilijkste beslissing ooit… je ben een oceaan ver weg van je soulmate, je knuffel die 15 jaar lang elke dag bij je was. Een laatste face time met hem en mijn ouders… het verscheurde mijn hart.
Ooit was hij hier mee met ons in Montana, dat gevoel maakte me blij, we zijn samen op deze plek geweest… hij is ook beetje hier en ginder maar mag nu rusten…
Ik huppel nog altijd door de tuin met jou, zoals we zoveel gedaan hebben. Nu zit je in mijn hart… en we huppelen samen…
Love you boy!!
