screen-shot-2018-06-24-at-12-34-54Viering van 17 september 2017
Mireille Verplancke

Ik werd in de ‘summer of ‘69’ geboren in een boerenfamilie waar ik verwelkomd werd door mijn moeke en papa en mijn kleine broertje Marcel. We woonden in op de boerderij van oma. Na mij kwamen er nog 3 zusjes: Annick, Katleen en Karen.

Mijn broertje ontving me met open armen en een groot hart. Sinds mijn geboorte en doorheen mijn kindertijd en jeugd waren wij altijd samen. We waren heel loyaal naar en close met elkaar. Bij elkaar waren we veilig en samen konden we de wereld aan.

Op de boerderij had ik het naar mijn zin, had een speciale band met de dieren en zwierf soms uren rond in het veld. Mijn liefde voor de natuur en de verbinding met Moeder Aarde is daar ontstaan.

De relatie met volwassenen liep niet altijd zo gemakkelijk. Er waren nogal wat spanningen tussen mijn ouders en mijn oma en ik probeerde als kind telkens weer tussen hen te bemiddelen. Ik was de go-between. Dat heeft me vaak veel stress, verdriet en éénzaamheid gebracht.

En dan kwam de dag dat Marcel een vriendin meebracht naar huis. Ik weet niet wat er met me aan de hand was maar ik was jaloers en had het gevoel dat ik mijn grote broer kwijt was. Ik voelde me zo in de steek gelaten, verloren en alleen maar had geen idee vanwaar die diepe gevoelens kwamen. We gingen elk onze weg, ik trok naar de stad: sociale hogeschool en unief. Na mijn studies trok ik voor 4 maanden op mijn eentje met de rugzak naar Indië. Een bijzondere en intense ervaring die mijn leven behoorlijk gekleurd heeft en me mee gevormd heeft tot wie ik nu ben en hoe ik in het leven sta.

Ik rolde van de ene relatie in de andere, geen rust vindend… kon en durfde me niet te binden maar was ook heel bang om verlaten te worden… Ik was de speelbal van mijn eigen emoties en onbewuste verlangens. Ik zocht iets, had iets nodig van de ander maar als die te dichtbij kwam zette ik het op een lopen.

En dan plots spatte heel mijn, heel onze wereld uit elkaar: Marcel stierf op 14 februari 2000 aan zelfdoding. Ik was 31 en herinner me die eerste onwezenlijke dagen, weken en maanden: iedereen was in shock… Mijn moeke gleed in een zware depressie, één van mijn zussen had het ook zeer moeilijk, mijn papa stond er alleen voor op de boerderij, mijn jongste zusje woonde nog thuis en had ook zorg en steun nodig. En ik ging zorgen voor hen.

Zo’n drama slaat diepe wonden. Ik zette mijn eigen leven voor een groot stuk opzij en met en vanuit alles wat ik in me had wou ik ons gezin ‘redden’. Daarnaast ging ik zelf ook op zoek naar hulp: volgde therapie, familie-opstellingen, deed vrijwilligerswerk voor ‘Palliatieve thuiszorg’, ging naar lezingen over mensen met BDE (Bijna Dood Ervaring). In mijn zorgende rol moest ik sterk zijn en er zijn voor de ander. Maar eens thuis zakte ik heel diep in mijn eigen rouwproces. Ik merkte dat ik zelf ook met één been aan de andere kant zat, het hoefde allemaal niet meer voor mij. Ik had heimwee en verlangde naar de overkant. Ik balanceerde op een hele dunne koord tussen bodemloos verdriet en depressieve gevoelens. En toch was er diep in mij ook een kracht die me verder droeg, kwamen op het juiste moment de juiste mensen op mijn pad om me te steunen en te dragen.
Stilletjesaan kwam er meer rust in mijn leven maar toch vond ik mijn weg niet in deze wereld. Ook relaties bleven heel moeilijk en bewogen… Ik bleef zoeken en met vragen zitten: wie ben ik? wat heb ik hier te doen? waar is mijn plaats? Ik ging door een heel persoonlijk en spiritueel groeiproces.

Een heel belangrijk moment was de 1ste keer dat ik een stuk van de camino ging lopen. Het was een ontwakingsmoment voor mij. Op de camino stappen was niet zozeer de uitdaging, dat ging goed. Maar eens terug thuis en daar ‘mijn camino lopen’, in het dagelijkse leven, dat was een paar andere mouwen! Ik kreeg mijn leven maar niet op de rails.

Ondertussen (zo’n 9 jaar geleden) ging het beter met elk van ons. De toekomst lachte ons toe tot op het moment dat mijn papa op zijn verjaardag zomaar uit het niets doodging aan een hersenbloeding en hartinfarct. Bijzonder voor een ziel om deze wereld te verlaten op dezelfde dag dat ze gekomen is…
De twee belangrijkste mannen in mijn leven verdwenen zomaar zonder afscheid te nemen: heel rauw en abrupt. We waren bang dat moeke weer in zware depressie zou raken maar voor elk van ons was het een ‘zachter’ rouwproces.

Op dat moment had ik een relatie met een Hollandse man die 20 jaar ouder was dan ik: een woelige relatie met veel pijn, verdriet en ook veel mooie intense momenten. Ik zocht de versmelting op, de symbiose, wou niets anders dan uren in bed liggen en in zijn veilige armen, niet weten en niet voelen waar mijn lijf begon en dat van hem ophield…. Eén zijn, versmelten wilde ik, maar eens ik uit bed stapte overviel me de pijn, de leegte en het verdriet… Wat was er toch aan de hand? De bindings- en verlatingsangst bleven en werden zelfs nog sterker toen de relatie stopte… Ik kreeg angst – en paniekaanvallen. Ook op die momenten vond ik de juiste hulp via therapie en opstellingswerk en ik ging op retraite naar Plum Village bij Tich Nath Hanh. Toen kwam ik erachter dat het diepste trauma dat ik in mij draag het verlies van mijn tweelingbroertje is … dat ik als alleengeboren tweeling op deze wereld ben gekomen. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegschuiven, het duizelde in mijn hoofd, ’t zweet brak me uit. Het moment was daar om dit stukje van mezelf helemaal onder ogen te zien en dat werd bevestigd door kinesiologie en Psych K.

Ik kreeg inzicht in mijn relatiepatroon: ik was steeds op zoek gegaan naar mijn broertje i.p.v. naar een volwassen man. Ik werd er mij ook van bewust dat Marcel het diepste trauma dat ik in me droeg, heeft herhaald. Tot dan toe dacht ik dat het verlies van Marcel het ‘ergste’ was dat me was overkomen… Nu voelde ik dat er nog een laag onder zat. Ik deed een rebirthingritueel: door het geboortekanaal heen gaan was voor mij een zeer moeilijke en zware bevalling! Ik ben door allerlei emoties heen gegaan: boosheid, verdriet, teleurstelling, opluchting om op bepaald moment tot een zekere rust te komen. Op zo’n momenten is Moeder Aarde mijn beste therapeute: zij draagt me telkens weer, uren was ik bij haar alleen en in de stilte, liggend op de wortels van mijn lievelingsbomen of turend aan het water.

Ondertussen weet ik dat het niet de bedoeling was dat mijn broertje bij me bleef, zijn zielentaak ligt ergens anders. Hij steunt me door dik en dun vanaf de andere zijde en supportert voor mij. Hij is een spirituele gids en engel uit de lichtwereld en ik draag hem diep in mijn hart. Bovendien krijg ik ook steun van mijn andere dierbare geliefden en van het hele voorouderveld.

Het verleden is meer en meer geheeld en ik kan gaandeweg beter vanuit het ‘nu’ leven en de toekomst vertrouwen. De zoektocht naar rust, liefde, geborgenheid bij een ander is er een geworden naar het zoeken en vinden van al die mooie dingen bij mezelf. Ik neem meer en meer de volle verantwoordelijkheid voor mijn leven, omarm mijn slachtofferstuk met zachtheid en mededogen en weet en geloof ook dat ik alles wat ik in mijn leven tegenkom, ik lang geleden zelf gekozen heb omdat dat de dingen zijn die me helpen om stapje voor stapje de Mireille te worden en te zijn die ik bedoeld ben te zijn.

Daardoor voel ik me minder alleen en voelt het gemis van mijn tweelingbroertje zachter. Ik kom meer en meer thuis bij mezelf. De liefde voor mezelf groeit. Ik begin stilaan te verlangen naar een nieuwe relatie waar ik als volwassen vrouw naast een volwassen man kan en mag staan. Een relatie waar wederzijds respect, harts – en zielsverbinding, open communicatie, vreugde en elkaar helpen groeien in wezenlijke potentie en essentie de belangrijkste ingrediënten zijn. Ik verlang er ook naar om mijn eigen wijze weg verder te gaan, en de kracht, de creativiteit en het vertrouwen in mezelf te vinden om mijn missie te leven.

Een mantra die me de laatste tijd helpt is: “Mijn oorspronkelijke staat van zijn is er één van welzijn, vreugde en overvloed”. En dat geldt voor ieder van ons. Ik wens het elk van jullie toe om dit ten volle op te nemen.

Er is zoveel meer bewustzijn gekomen, ik voel(de) me in mijn eigen familie vaak een buitenbeentje. Ondertussen neem ik daar meer en meer mijn plek in en word ik graag gezien om wie ik ben. En onderweg kreeg ik er een hele ‘nieuwe’ zielenfamilie bij! Gelijkgestemde zielen, zoveel (h) erkenning, vreugde, dragen en gedragen worden. Dat voelt zo fijn!

Ik besluit graag deze getuigenis met het lied ‘Follow the sun’ van Xavier Rudd:

Follow
Follow the sun
And which way the wind blows
When this day is done

Breathe
Breathe in the air
Set your intentions
Dream with care
Tomorrow’s a new day for everyone
A brand new moon, brand new sun

So follow
Follow the sun
The direction of the birds
The direction of love

Breathe
Breathe in the air
Cherish this moment
Cherish this breath
Tomorrow’s a new day day for everyone
A brand new moon, brand new sun

When you feel life coming down on you
Like a heavy weight
When you feel this crazy society
Adding to the strain

Take a stroll to the nearest water’s edge
Remember your place
Many moons have risen and fallen long
Long before you came
So which way is the wind blowing
What does your heart say

So follow
Follow the sun
And which way the wind blows
When this day is done