Rustig zitten, niets doen, het gras groeit en de lente komt vanzelf… (Zen spreuk)
Misschien zou je mijn zoektocht wel zo kunnen omschrijven. In het steeds groter wordende besef: “There is nowhere to go, nothing to seek,” zoals Eckhart Tolle, één van mijn grootste inspiratiebronnen, vaak herhaalt. Of zoals Lao Tse het verwoordt: “De weg zelf is het doel.” Het gaat vooral om het loslaten van heel wat inspanning, van ‘moeten’, van al wat in de weg zit om vrij te zijn.
Mijn zoektocht begon, zoals bij velen, met veel ‘zoeken’ en weinig ‘tocht’. Ik had als kind een onbezorgde jeugd en leefde in mijn kleine wereld, waarin geen lijden, onrecht en verdriet bestonden. Ik volgde ballet en droomde ervan danseres te worden. Maar ik deed het goed op school en daarom studeerde ik na de Grieks-Latijnse humaniora kunstwetenschappen. Nadien behaalde ik nog een master ‘niet-westerse kunst en antropologie’ in Engeland. Ik haalde grote onderscheiding en zou gaan doctoreren. Ik had een relatie met een ingenieur. Voor de buitenwereld had ik ‘het perfecte leven’.
Toch werd ik op mijn 26e wat je zou kunnen noemen ‘wakker geschud’. Ineens leek mijn perfect uitgestippelde leventje in duigen te vallen. Ik voelde dat het klassieke ‘huisje-tuintje-boompje-leven niet voor mij was weggelegd. Ik zocht naar meer essentie. Mijn partner en ik gingen uit elkaar, wat heel wat familiale conflicten met zich meebracht. Het was emotioneel een zware periode.
Een voetreflexologe met een ‘sixth sense’ lichtte voor mij langzaam de sluier op van een andere werkelijkheid dan diegene die we kunnen zien en meten. Door haar werd ik me ervan bewust dat er ook gedachten, gevoelens en energieën bestaan die evenzeer de realiteit bepalen.
Ik vertrok naar Afrika voor mijn doctoraat rond Indische dans. Het zou een poging worden om lichaamsbewustzijn te rationaliseren. De mensen in Afrika begrepen zelden wat dat doctoraat inhield. Ik was voor hen gewoon een danser in hart en nieren. Ik voelde me daar goed en huwde er een Afrikaanse muzikant. Ik voelde heel sterk dat ik geen rust zou vinden door in mijn hoofd te blijven zitten als academicus en mijn dansdroom op te geven. Dus danste ik meer en meer. Ik voelde: als ik dans, ben ik in contact met mijn diepste kern.
Ik beoefende toen ook al een paar jaar yoga. Ik hield tot dan van het fysieke aspect, vooral van de stretchingen. Langzaamaan begon ik echter te beseffen dat yoga veel dieper gaat, dat het ook gaat om innerlijke rust en zelfheling. Dat was fijn want ik was van kinds af aan heel vaak ziek en zocht naar een manier om mezelf te helen. En dan dat hoofd van me… zoveel onrust altijd! Om dan nog maar te zwijgen van de ‘emotionele maalstroom’ waar ik altijd weer in terechtkwam! Ik wou rust vinden.
Intussen was ik terug uit Afrika en ging ik elk weekend naar Londen waar ik repeteerde en optrad met een Indische dansgroep. Daar volgde ik ook een yoga-opleiding. Ik werd een ‘diehard’. Alle hardheid en alle ‘moeten’ die in alle domeinen van mijn leven aanwezig waren, speelden ook mee in mijn omgaan met yoga.
Bovendien was mijn huwelijk stukgelopen en werkte ik me te pletter. Tot op de rand van een burn-out.
Toen zei mijn lichaam resoluut: stop! Een jaar lang leefde ik op de rand van een hernia. Ik kon amper nog dansen. Ik had op vele vlakken een puinhoop gemaakt van mijn leven.
In een wanhopige poging er niet helemaal aan ten onder te gaan, trok ik naar een yogaschool in Thailand. Na één week had ik geen rugpijn meer. Thailand trok mij aan en enkele maanden later ging ik er opnieuw naartoe, dit keer voor een tweede yogalerarenopleiding.
Een wereld ging voor me open. Ik ontwikkelde een fijngevoelig (lichaams)bewustzijn. En ik bleef dansen: Indische tempeldans, Bollywood, oriëntaalse dans. Ik ontdekte ook 5 Ritmes en andere vormen van vrije dans. Opnieuw voelde ik hoe dans me telkens heel dicht bij stilte brengt.
Ik stortte me weer volledig op deze nieuwe opleiding. De yogaschool was rigide van structuur. Alles ging rond jezelf mentaal meer ‘pushen’.
Net toen ik helemaal in die mentale druk zat, stuurde het leven me iemand om me er op tijd weer uit te vissen. Ik herinner me één van mijn eerste sessies met deze vrouw. Het ging over het thema ‘onthechting’. In yoga is ‘aparigraha’ of onthechting een belangrijk element. Ze keek me aan en zei: “Oké, gooi die apari-dingen nu eens gewoon het raam uit. Wat zegt jouw innerlijk kind?” Ik stond perplex. Mijn innerlijk kind? Wat heeft dat nu met stilte en meditatie en spiritualiteit te maken? Ik kwam toch bij deze vrouw omdat ze zichzelf een spiritueel coach noemde en twintig jaar bij Osho in de leer was geweest?
Prem Taro, want zo heet ze (www.silent-awareness.com), is geen doetje. Zelf spreekt ze over de ‘no bullshit method’. Met de scherpte van een zenmeester spiegelt ze je grootste blokkades. Ze doet dit echter vanuit een liefdevol verlangen dat mensen zich kunnen bevrijden van hun moeilijkheden en problemen, die ze in ‘loops’ voor zichzelf herhalen. En dat gaat niet over diepe spirituele thema’s, o nee. Het gaat over de afwas doen, groenten snijden (kan je dat mindful doen?), autorijden, je lichaamstaal wanneer je spreekt over je lief. Het gaat om ‘down-to-earth’ spiritualiteit. Want enkel als je kijkt naar je blokkades, patronen en ‘loops’ waar je telkens in vervalt, en je ervan bevrijdt, kom je tot ‘aparigraha’. Of liever, het komt vanzelf. Op mijn pad naar rust werd ik me ervan bewust dat alles naar mij terugkomt. Ik besefte dat ik vrij kan leven door voor honderd procent verantwoordelijkheid te dragen in alles wat er in mijn leven gebeurt.
Het doet me denken aan de video van Osho: ‘The day I got enlightened’. In die video stelt iemand hem de vraag: “What happened the day you woke up?” Waarop Osho antwoordt: “The moment I woke up, I burst into laughter and asked for a cup of coffee. People thought I had fallen.” Voor mij is dit inspirerend: ik had te lang geoefend om vrij te worden, maar intussen een spiritueel ego ontwikkeld dat mij evenzeer onder druk zette.
Op die manier ontvouwt mijn weg zich verder. Bewegend. Voor mij werkt het om via het lichaam in de stilte te komen. Lichaamsbewustzijn als poort naar stilte. Dus geef ik yoga aan kinderen en volwassenen die het innerlijke kind in zichzelf ruimte willen geven. En ik dans. Door beweging en dans kom ik in contact met de essentie. En nee, ik beschik niet over een ‘on/off-knop’ voor mijn onrustige geest. Maar wel over een mogelijkheid om ‘helder’ te zien en om keuzes te maken.
Noot:
Gwenda geeft op zondag 22 januari 2017 ‘Yoga en chakradans: je hart openen’ in het La Verna-huis.
www.nectaroflife.be
www.nectaroflife.dance
Geef een reactie