In 2000 ontmoette ik Kristin voor het eerst en dadelijk voelde ik die klik, een verbondenheid die ik nog niet kon duiden, maar ze was er. Ik was op zoek naar verdieping, op zoek naar mezelf, op zoek naar mijn andere ziel.
Geboren als oudste dochter van jonge zelfstandige ondernemers, heb ik alle uitdagingen en groeipijnen gevoeld en gezien die erbij horen. Als jong gezin een zaak opstarten (1 maart 1966, nu net 50 jaar geleden dus), waarbij onze klanten altijd centraal stonden en voorgingen op alles, dat heeft mij absoluut waarden meegegeven die ik vandaag nog altijd enorm waardeer en toepas.
Als zesjarig kind stond ik vol trots klanten te bedienen aan onze BP-benzinepomp. Op school hebben we dikwijls moeten wachten tot mama ons kon komen ophalen, of we moesten dadelijk mee om onderdelen voor auto’s te gaan halen of om de auto van een klant aan te bieden op de technische keuring. Daar hebben ik en mijn zus Nancy heel veel wafels uit de automaat gegeten! We waren een gelukkig gezin en werkten allen hard. Schoolvakanties bestonden voor mij en mijn zus uit facturen typen, betalingen in het kasboek noteren, de garage kuisen, nieuwe wagens klaarmaken voor levering, alle hulp geven die we konden als kind; we deden het graag!
Op zoek naar mezelf volgde ik in 2001 voor de eerste keer de reeks ‘Authenticiteit’. Helemaal mijn ding en waar ik echt kon thuiskomen en ontdekken wie ik was. Ik voelde me vanbinnen anders dan wat ik naar de buitenwereld blootgaf. Er zat een andere ziel in mij dan degene die ik dagelijks neerzette. Ik voelde dat ik ergens anders hoorde te zijn.
Maar waar… ? Eigenlijk wist ik het al sinds mijn tienerjaren: Amerika. Maar hoe kon ik daar geraken? Ik leefde aan de verkeerde kant van de oceaan…
Er zat ook een holte in mij, waar ik meer mee in contact wou komen. Het verlies van mijn zusje Hildeke toen ik anderhalf jaar oud was zat diep in mij verborgen, een pijn die ik onbewust als kind altijd heb gevoeld. Haar verlies – besef ik nu – heeft een enorme impact op mijn en ons gezinsleven gehad. Ik mis je nog altijd, zus! Je leeft in mijn hart…
Ik volgde ‘Authenticiteit’ twee jaar in Izegem en voelde dat het goed was, dat ik er deugd en nood aan had. Een plek waar ik echt een volle dag mezelf kon tonen, zonder veroordelingen, zonder kritiek, zonder te moeten… , waar ik gewoon kon ‘zijn’.
Want het ‘moeten’ en ‘het kan altijd beter’ en ’is het wel goed genoeg?’ is iets dat diep vanbinnen in mij leefde. Altijd geven en goed doen… , dat zal je geluk geven.
Dit alles heeft veel te maken met de leegte die er was ontstaan na het overlijden van mijn zus Hildeke. Fysiek was zij er niet meer, maar wel nog in ons hart, in ons gezin… en daar zal ze altijd zijn.
Ik bleef hunkeren naar verdieping en innerlijke vervulling. Ik was leeggegeven en wist dat ik daar zelf moest aan werken. Sindsdien heb ik elke reeks ‘Authenticiteit’ gevolgd. Vijftien jaar geef ik mezelf dit mooie cadeau: acht dagen per reeksjaar echt voor mezelf kiezen, tijd maken voor mijn binnenkant, met het licht in mij maar ook met mijn donkere kanten.
En die donkere kanten leven diep en intens in mij. Ze komen in bepaalde periodes heel sterk op de voorgrond en dan ben ik enorm bang. Door ze te mogen en kunnen uiten in alle vertrouwen beleef ik ze nu bewust, doorleef ik ze en dat is ok. Zonder veroordeling naar mezelf kunnen kijken en aanvaarden dat het er is, dat het een deel is van mij en van mijn ziel, die mag leven! Dat is wat de reeks en de verbondenheid mij heeft bijgebracht. Een magisch krachtige energie…
Daarom kan ik zeggen dat ‘Authenticiteit’ door de jaren heen voor mij een levensanker is geweest en nog altijd is. Het geeft me zo’n levensadem, zo’n diep houvast, een heel fijn innerlijk warm gevoel dat ik niet alleen ben en niet abnormaal, maar uniek en dat alles wat in mij leeft er mag zijn. Het heeft me geleerd veel milder voor mezelf te zijn en dat voelt zo intens bevrijdend. Deze diepe gevoelens kunnen delen met mensen is zo uniek en geeft zo’n kracht, zo’n verbondenheid en vervullende energie. Ik wil en kan het niet missen, het is mijn levensadem…
De geboorte van La Verna in 2004 heb ik mogen meemaken. Vanop de zijlijn, omdat ik door mijn drukke bezigheden voor de zaak niet zoveel vrijwilligerswerk kon doen voor La Verna. Eén viering, één wandeling en één feest heb ik meegemaakt in al die jaren. Het was prachtig, het voelde zo goed…
Ik wou meer doen en betrokken zijn. Toch kon ik de energie niet vinden om deel te nemen aan workshops of andere initiatieven. Dit alles door een te drukke professionele agenda tijdens de week met de zaak, die maakte dat ik in het weekend geen afspraken wou vastleggen waardoor ik weer een gevoel van ‘moeten’ kreeg. Bewust koos ik ervoor om me echt vrij te voelen. Alweer een inzicht dat ik kreeg in ‘Authenticiteit’: je mag keuzes maken, je mag jezelf en je gevoel volgen.
Je mag… en zo heb ik in 2010 de stap gezet en ben ik het avontuur aangegaan om ook in Amerika te wonen. Op onze huwelijksreis in 1994 hadden we de staat Montana ontdekt, middenin de Rocky Mountains, en waren we er tot over onze oren verliefd op geworden. Onze droom werd werkelijkheid… een bewuste keuze die toch op weerstand botste van onze omgeving en zeker van de ‘business’. Maar al zes jaar woon ik hier vlakbij ‘mijn bergen’, zoals ik ze noem. Hier leeft mijn andere ziel en moest ze altijd zijn…
Op de ontmoetingsdag in juni 2015 in De Stiltehoeve Metanoia was de toekomst van het La Verna-tijdschrift één van de onderwerpen waarover we gebrainstormd hebben. Heel snel kwam naar voor dat iedereen het heerlijk zou vinden dat het zou kunnen blijven bestaan. Een alternatief zoals een E-nieuwsbrief zagen we niet zo zitten. Een op papier gedrukte uitgave kan je meerdere keren ter hand nemen, kan je ergens leggen en lezen waar je wil, … Deze wens leefde bij een groot deel van de aanwezigen en dat voelde heel fijn. Maar hoe zou dit tot stand kunnen komen? Jarenlang heeft Leen dat alleen gedaan, chapeau Leen!! Maar hoe moest het nu verder?
Toen ik in de pauze aan Kristin voorstelde om de lay-out te verzorgen, herinner ik me haar woorden nog zeer goed: “Maar Kathleen toch, jij bent al zo druk bezig met je zaak en alles errond. Jij neemt al veel te veel hooi op je vork en dit er dan nog bij? Dat gaat gewoon echt veel voor je worden! Zie je dat echt zitten?”
En ik wist dat ze gelijk had, ze kent me goed en sloeg de nagel op de kop! Nog een uitdaging, een avontuur en lading erbij? Kon ik dat wel aan? Toch voelde ik dat ik dit moest doen, dit pad wou ik inslaan en mijn verbondenheid met La Verna meer vormgeven.
Eindelijk iets willen en mogen doen vanuit een eigen keuze in plaats van het te moeten doen! Dat waren mijn letterlijke woorden aan Kristin: “Ik kies hiervoor!”
Een zalig uniek gevoel gaf het me in ons korte gesprek. Hoe ik dat ging doen en hoe het zou verlopen, tja, dat zouden we gaandeweg wel zien… Het pad bewandelen en stap voor stap samen nemen.
Hier in Amerika schilder ik en ben ik enorm creatief bezig… Qua timing zou het tijdschrift hier gemaakt moeten worden. Hoe kon dat lukken op zo een afstand van elkaar, met een oceaan tussen ons in?!
En kijk, het is gelukt! Een totaal nieuw avontuur. Deze keer heb ik niet veel in mijn schilderstudio gezeten. De meeste tijd heb ik aan mijn computer doorgebracht, creatief een tijdschrift in elkaar boksend voor de eerste keer… met heel veel liefde en ik hoop dat jullie er allemaal van genieten.
Graag deel ik een tekst met jullie die me al geruime tijd innerlijke voeding geeft, een lied van de Zac Brown Band. Ja, country muziek is mijn ding, gezien ik in Cowboy Country woon… Magisch hoe muziek zo helend kan werken voor de ziel, zo’n helende kracht heeft…
‘Tomorrow Never Comes’
I’ve been climbing my way through the sky
Searching for answers that I’ll never find
Losing my breath as I fall
Learning to fly, letting go of it all
I’ve been trying to open my eyes
Take it all in as the world passes by
Getting lost in the twists and the turns
Finding these questions inside me still burn
I’m gonna live like tomorrow never comes
There’s no end in sight, tonight we black out the sun
Better hold on tight, before you know it’s gone
And live like tomorrow never comes
I keep looking for some kind of sign
Trying to hold on in this race against time
I can’t say where the next bend might be
That is the beauty in life’s mystery
I’m gonna live like tomorrow never comes
En ja, ‘Live like tomorrow never comes’, dat doe ik heel bewust, elke dag opnieuw…
Ik ben zo blij dat onze nieuwe versie van het La Verna-tijdschrift hier geboren is, in de Rocky Mountains, Ennis, Montana.
Uniek en in heel veel verbondenheid en liefde gemaakt…
Geef een reactie