Ik kom uit de Westhoek. Wij zijn harde werkers, zegt men, mensen met een zekere trots en gedrevenheid. Zelf zie ik mij vooral als iemand die zoekt naar de betekenis van het leven, naar betekenis in mijn leven.
Ik ben gehuwd met Paul en we hebben drie prachtige kinderen.
Professioneel werk ik reeds 32 jaar als vroedvrouw in het AZ Sint-Augustinus in Veurne. In mijn beleving is dat meer dan ‘een werk’, het is een roeping. Ik doe het na al die jaren nog steeds heel graag. Ons ziekenhuis is niet al te groot en dat betekent dat we er nog ‘op maat’ kunnen werken. Moeders kunnen echt kiezen hoe ze hun bevalling willen. En een moeder kan ook terugkomen op haar keuze als blijkt dat het moeilijker gaat dan verwacht.
Zo’n 20 jaar geleden koos ik ervoor om ’s nachts te werken. Tijdens de nacht heerst er een speciale, meer intieme sfeer. Je kan veel zelfstandiger werken en je hebt een grotere verantwoordelijkheid. De zorg is anders dan overdag: je hebt de kans om er echt te zijn voor de moeders. Overdag moet er zoveel gebeuren dat er nauwelijks tijd is om echt aanwezig te zijn. En aanwezig zijn, dat geschenk kunnen geven, geeft mij heel veel vreugde.
Naast het werk in het ziekenhuis ben ik ook zelfstandig vroedvrouw aan huis. Het geeft me de kans om binnen te komen in de intimiteit van een gezin. Je deelt in de zorgen en de vragen van een jong gezin. Die vragen gaan vaak heel concreet over de baby, maar ook de relatie en de opvoeding komen aan bod. Ik ervaar het als een cadeau als mensen mij hun vertrouwen geven. Die thuisbezoeken betekenen heel veel voor mij en zijn een mooie aanvulling op mijn werk in het ziekenhuis. Ze houden mij ook jong.
Momenteel werk ik in het ziekenhuis aan een project voor ouders die een kindje hebben verloren bij of na de geboorte. In het begin van mijn loopbaan was er nauwelijks aandacht voor hen, nu is dat al geëvolueerd.
Daarnaast zijn er ook ouders die bewust kiezen voor een zwangerschapsafbreking na een ongunstige prenatale diagnose. Ze komen dan voor een moeilijke keuze te staan: laten we de zwangerschap doorgaan of niet? Als ze kiezen om die af te breken, worden ook zij geconfronteerd met verlies. Ook die ouders hebben uitgekeken naar dit kindje. Ze hebben het verwacht, gekoesterd. Ook voor hen is het een droom die stuk wordt geslagen.
Bij het overlijden van een kindje geven we aan de ouders een herinneringsdoosje. Het is een doosje met verschillende kaartjes, o.a. met de naam van hun kindje, afdrukjes van een handje en een voetje van hun baby, een plukje haar, enkele mooie teksten en liedjes, eventueel een paar foto’s, … Het is vaak het enige dat deze ouders hebben als herinnering.
Een jaar later krijgen ze een kaartje vanuit de materniteit als teken dat wij hen niet vergeten zijn. Het is belangrijk dat ouders voelen dat het kindje nog een plaats heeft in het hart van anderen.
We voelden dat er na dat jaar nog iets meer moest zijn om de ouders te ondersteunen, vandaar groeide het idee om ouders-lotgenoten samen te brengen op een ontmoetingsavond. Het werd een bijzondere avond. Een jonge vader die een kindje verloor, speelde muziek. Een moeder die drie kindjes verloor, bracht een getuigenis. We gebruikten als symbool een woestijnroos (Roos van Jericho) die we allen samen op het water legden. Terwijl we keken wat er gebeurde, konden de ouders contact maken met hun kindje en zich verbinden met wie voor hen als levengevend water is. Zo gaven we aan deze ouders de kans om hun verdriet te benoemen en te delen.
Zo’n samenkomen met lotgenoten is heel belangrijk, want enkel wie het meemaakte, weet wat het echt is. Het doet goed om als hulpverleners deze kansen te kunnen aanreiken. Mijn ervaring is dat als je durft delen, als je jezelf bloot durft te geven, je zoveel terugkrijgt. Er is bij veel mensen nog angst en onwennigheid om emoties ‘te laten zijn’. Het delen van ervaringen geeft des te meer steun als je de manier van verwerken ook bij een ander herkent. Moeders en vaders reageren vaak heel anders op verlies en dat herkennen kan deugd doen.
Durven delen, mij durven blootgeven, de waarde daarvan heb ik ontdekt in La Verna.
Ik ken La Verna reeds enkele jaren en heb mij er van in het begin thuis gevoeld. Ik werd vooral geraakt door de verbondenheid die er is en het jezelf mogen zijn in een veilig midden. De eerlijke getuigenissen, de samenzang, de dans en de rust raken mij telkens weer in de vieringen. Ook het samen eten nadien ervaar ik als heel heilzaam. Je moet niets bewijzen, je mag gewoon jezelf zijn.
Ik voel ook veel affiniteit met de mensen die er zijn, ik ontmoet er gelijkgestemden. Dat heeft mij een plek gegeven. Door de vele persoonlijke gesprekken heb ik mijzelf ook beter leren kennen en aanvaarden. Ik heb meer evenwicht in mezelf gevonden. Het besef is er dat iedereen wel iets heeft dat tegenvalt en dat we elkaar daarin kunnen dragen.
Ik ben ook dankbaar dat er zo’n ruim aanbod is in La Verna. Je kan proeven van verschillende dingen. Zo ontdekte ik de rijkdom van sacrale dans. Die geeft mij rust en kracht. In de wandelingen spreekt het contact met de natuur mij aan, het samen stappen geeft verbondenheid, de ontmoetingen met anderen zijn een verrijking.
Vooral de reis naar Assisi was voor mij een heel speciale ervaring. Daar heb ik ontdekt dat ik veel liefde in mijzelf heb. Het was bijzonder hoe iedereen voor iedereen zorgde. Er was een diepte die we deelden. Dit doet me denken aan Hendrik en Rita, die er ook bij waren op deze reis. Hendrik is overleden op kerstdag en zijn begrafenis was voor mij als een dankbetuiging omdat ik hen als een diep, puur koppel mocht leren kennen. Ik voelde bij Hendriks uitvaart een enorme rust, dankbaarheid en eenvoud, waarden die ik ook tijdens de reis intens voelde. Het gegeven dat we in Assisi in een eenvoudig hotel gelogeerd waren, dat er geen luxe was, doet je pas beseffen dat de grootste rijkdom de verbondenheid met elkaar is.
In La Verna werk ik graag als vrijwilliger. Ze mogen mij inschakelen waar nodig, maar vooral het bloemschikken neem ik heel graag op mij. Het is fijn om de vieringen op te fleuren met materiaal dat moeder natuur ons geeft. Met hetgeen ik creëer, probeer ik als het kan in te spelen op het thema van de viering. De zoektocht naar materiaal nodigt mij uit om bewust stil te vallen en dankbaar te zijn voor wat de natuur ons biedt. Het geeft mij een goed gevoel als ik merk dat de mensen een sfeer van warme welkom ervaren dankzij mijn kleine creaties.
Ook het aankleden van de ruimtes in Torhout, ter gelegenheid van de inspiratiedagen, is steeds opnieuw een uitdaging. Er komen dan veel mensen en er wordt inhoudelijk heel veel schoonheid aangereikt. Ik wil dan ook uiterlijk een stukje schoonheid scheppen, ik wil iets uitdragen. Dit jaar was het thema ‘In balans zijn’. Ik bond enkele polygonumstokken samen en daartussen legde ik sierappeltjes. De bedoeling was dat deze constructie symbool stond voor het zoeken naar evenwicht.
Het bezig zijn met mijn handen en de creaties met wat ik vind in de natuur geven mij innerlijke rust. Het is zowel uiterlijk als innerlijk een op zoek gaan naar het goede evenwicht tussen iets maken en iets laten zijn… Laat ik de natuurelementen zo in hun puurheid of doe ik er iets mee, waardoor het geheel mooier wordt? Ook in mijn leven is dit een thema dat speelt: laat ik mijzelf of de ander vrij, of schaaf ik aan mezelf of aan de ander om te groeien naar iets mooiers?
Nele De Wicke
Maart 2015
Geef een reactie